Voor media- en communicatieprofessionals waren de afgelopen zeven dagen echt vergelijkbaar met een tijdelijk ouderloos kind in een snoepwinkel.

Ik maakte me grote zorgen, hoe moest ik aan kruimels komen nu alles dicht is en de winter eraan komt? Plotseling gilde er een vrouw...

‘Wat een bizarre tijd weer, het is toch niet te geloven!’ ’Nou die nieuwe lockdown light zat er natuurlijk al tijden aan te komen.

Nou, het corona- of COVID-19-gedoe heeft weer ruim post gevat in de Lage Landen en óók Bergen doet vrolijk mee.

“Geen Kunst10Daagse, toch zijn er Bergense kunstenaars die hun atelier openstellen, misschien wordt het weer zoals het ooit begon… kleinschalig”.

‘Nou dat was wel weer schrikken. Kwam Bergen weer negatief in het nieuws, wat is dat toch?’ ‘Je gaat me toch niet vertellen dat er weer een vastgoed fraudezaak...

Oeps, daar gingen onze influencers even lelijk de mist in met hun wijsneuzigheid over virussen en epidemieën. De Famkes en Bizzey’s...

Je mooie bladeren waren al voor de herfst verschrompeld. Geen enkele kastanje lag er op de grond om op te rapen.

Met mijn ruim 5000 tweewekelijkse volgers op de meest aansprekende digitale muurkrant van Noord-Kennemerland...

Kraantje is even met vakantie. Haar eerstvolgende column kunt u lezen op vrijdag 2 oktober a.s.

Dolf en Benito maken ruzie op het schoolplein en er vallen rake klappen. Met gescheurd overhemd en een blauw oog meldt de verliezer zich bij de surveillerende meester.

Op het Plein zitten twee oudjes op het bankje. “Weet je Jaap, wij liepen als kind toch zeker nog zo’n tien kilometer op een dag hè”. Het schijnt dat men nu amper de twee kilometer haalt.”

Vroeger was alles anders. Echt waar, alles was anders en waarschijnlijk ook véél beter. Je wist gewoon waar je aan toe was, want niet elke verandering is tenslotte een verbetering.

‘Als er een ding is dat in deze tijd duidelijk wordt, is wat er toch een aso’s zijn. Het lijkt wel of het er ook steeds meer worden.’

Elke donderdagavond speel ik een partijtje tennis; een typische mannenavond. Op alle drie banen van De Molenkrocht worden...

Tijdens mijn dagelijkse wandeling door ons Bergerbos liep ik vanmorgen, voorzien van ‘twee oortjes’ en Spotify, inspiratie op te doen voor mijn tweewekelijkse column.

Zittend op een scherm bij Lady Papa kon ik als notoire luistervink het gesprek opvangen van twee stellen. Ik vermoed vakantiegangers die...

‘Gelukkig is het over, het is afgelopen met het tropische weer. Ik trok het niet meer, echt ik liep de hele dag te puffen van de hitte.

In Nederland dien ik rechts te rijden en te stoppen voor een rood licht. Daar stoor ik me al heel lang aan. Ik voel mij beperkt in mijn bewegingsvrijheid en beknot in mijn keuzes.

Laat ik beginnen met het uitleggen wat een ‘alu-hoedje’ is.

Hoe hoger een kauw vliegt, hoe groter de kans dat hij de leider is. Dat is namelijk de moedigste kauw van allemaal. Hij stelt de regels...

‘Het neemt toch toe hè? Ik was er al bang voor maar dat het zo wijdverbreid is vind ik schrikbarend.’

Als mijn geiten het weiland delen met schapen en paarden, verloopt dat vredig, maar vrienden worden ze niet.

“Dat is niet volgens de regels, geen anderhalve meter!”, hoorde ik een man in een groen pak roepen. Even verderop stonden jongelui bij elkaar geklit.

BILDERBERGEN aan ZEE* ‘Ladies and gentlemen, we got him’: dit zei een van de belangrijke onderzoeksjournalisten van Follow The Money...

‘Wat lees ik nu weer, musea in Nederland dreigen om te vallen?’ ‘Nou dat is niet zo gek met al die coronaregels...

De huizenprijzen blijven maar stijgen. De bouwproductie kan de vraag bij lange na niet bijhouden.

‘Hoe ouder hoe gekker’, zult u na het lezen van mijn tweewekelijkse bijdrage aan de digitale muurkrant De Flessenpost van Bergen misschien denken?

Omdat al het geschreeuw van die kleine kauwen mij echt te veel werd, zocht ik de rust op in het bos.

‘Normaliter ben ik altijd dolblij als de vakantie begint, maar het is allemaal anders dit jaar hè. Het lijkt alsof we de vakantie...

Ik had er eerlijk gezegd niet meer op gerekend. Het is stil in de gemeentepolitiek. Ik hoor niets meer van opstandelingen, dwarsliggers en oproerkraaiers.

Ik ben hélemaal klaar met dat gezeik over ‘institutioneel racisme’ in Nederland.

Allemaal etensresten vlak voor de deur door al die tafeltjes in de tuin van de Ruïnekerk. Om maar eens met twee titels van Bergense boeken te spreken...

‘Ze heeft het overleefd hè, wat een kanjer is het toch?’ ‘Je schoonmoeder die corona had?’ ‘Nee joh, Femke.’ Femke?’ Femke, de burgemeester van Amsterdam.