Vroegâh was alles betâh
Column: Rob van de Pas
Gepubliceerd: 11 september 2020
Vroeger was alles anders. Echt waar, alles was anders en waarschijnlijk ook véél beter. Je wist gewoon waar je aan toe was, want niet elke verandering is tenslotte een verbetering. De wereld was georganiseerd. Van wieg tot graf en 40 jaar werken bij dezelfde ‘baas’ was meer regel dan uitzondering. Geen pensioenbreuken, geen onzekerheden en vanwege het zeer eentonige en regelmatige gebruik van het openbaar vervoer werd je lid én zelfs bestuurslid van de stichting ROVER, de vereniging Reizigers Openbaar Vervoer. Dan moest het toch heel gek lopen wilde je op de dag vóór, toen nog, Koninginnedag niet aangenaam verrast worden door een uitnodiging van de burgemeester om je te melden op het gemeentehuis voor een speciale bijeenkomst met nog een stuk of wat andere mensen van vroeger en héél vroeger.
Bitterballen
Uitgenodigd vanwege je speciale en belangeloze inzet voor de passagiersvereniging én het feit dat je bij de plaatselijke hockeyclub, als hoofd barcommissie, al die jaren in je ‘vrije’ weekend in totaal meer dan 50.000 bitterballen hebt gebakken. Omdat Hare Majesteit het heeft behaagd ontvang je dan een Koninklijke Onderscheiding vanwege jouw buitengewone diensten bij de reizigersclub, de hockeyvereniging én omdat je in die 40 jaar bij dezelfde baas heel weinig ziek bent geweest. Chapeau!
Gefeliciteerd, je bent nú Lid in de Orde van Oranje Nassau. Oké, het is geen militaire Willems-Orde, maar je hoort er nu wel bij met dat oranje-blauwe lintje op je favoriete nieuwe trui. Een land, een stad, een dorp, een vereniging kan tenslotte niet zonder vrijwilligers. Maar ja, vroeger was alles anders.
Vandaag de dag hebben we te maken met pre-COVID-19 en post-COVID-19 gedrag. Andere competenties worden aangesproken en onze, al dan niet belemmerende overtuigingen worden langs de meetlat en/of onder het vergrootglas gelegd. We moeten anders gaan denken en het ook nog eens anders gaan doen in de 1,5 meter samenleving.
Brabantse Drieklapper
Mijn hemel, niet alleen duurzaam, maar óók deugdzaam. Er is zelfs een soort ‘SPOEDWET’ in aantocht die ons nieuwe gedrag gaat omschrijven én vastleggen. In die wet wordt onder andere beschreven dat ik al mijn zakelijke relaties buiten mijn intieme en persoonlijke zone moet houden, de Brabantse Drieklapper qua zoenen kan vergeten en alleen in eigen familiekring nog aan en tussen mijn naasten mag zitten. Deze drie plastische voorbeelden schreeuwen natuurlijk wel om enige uitleg, alleen al om misverstanden, fatwa’s en allerhande militante actiegroepen op mijn tijdlijn te voorkomen.
In de Walt Disney Studio’s werd in 1938 al door de grote baas gesproken over: ‘Do not dip your pen into the company’s ink’. Hij vond het natuurlijk geen enkel probleem dat zijn medewerkers innig en veelvuldig met elkaar gingen samenwerken, maar de kleren bleven aan en de handjes boven de dekens. Geen geflikflooi op de werkvloer en ook niet daarbuiten. De brabo-klapper, 3x zoenen dus, is wel gezellig, maar niet altijd gepast en leidt ook vaak tot onbegrip. Dat die zoen-ceremonie dus wettelijk verdwijnt, is niet per definitie onoverkomelijk, want waar vrouwen elkaar zoenen hebben veel mannen sinds enkele jaren de geconditioneerde behoefte om elkaar onaangekondigd te moeten ‘huggen’. Huidhonger noemen ze dat in wetenschappelijke kringen. Tja … en dan nog die laatste: ‘Oost west, thuis best’. Thuis boven op elkaars lip zitten is effe leuk, maar kan leiden tot het dwangmatig willen maaien van het groene grasveldje van mijn buurvrouw next door. Niet doen dus.
Nee, ik denk dat de hoge Haagse RvS-rechters met betrekking tot die nieuwe SPOEDWET zullen concluderen: “Alles van vroegâh blèf gewaun betâh”.
Haagse Robbie, zondâh kauninklijk lintsje
Deel
