Vals
Column: Peter van Vleuten
Gepubliceerd: 21 april 2023
Late to the party. Ik heb het drie jaar kunnen rekken, maar eindelijk kreeg de corona mij dan toch te pakken. En waar ik dankzij al die prikken de verwachting had dat ik er snel af zou zijn met hooguit een loopneus en een beetje keelpijn, vallen de effecten me toch vies tegen. Een vals virusje.
Mij rest niet veel anders dan liters water drinken, veel slapen en sinds een paar dagen weer een beetje proberen aan te haken bij de wereld. Het nieuws volgen, af en toe een filmpje kijken en wat lezen. De biografie van astronaut Buzz Aldrin, op advies van mijn broer. ‘Dotcom Secrets’, op aanraden van zoon Floris. En dan bezorgt de postbode zojuist een persoonlijk exemplaar van m’n eerste eigen boek, ‘Zo word je een songwriter’, vers van de pers en met de complimenten van de uitgever. Over twee weken in de winkel.
Maar met zoveel loze tijd krijg je ook nieuws mee waar je anders nauwelijks weet van zou hebben. Dat er allemaal ophef is over de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival, bijvoorbeeld. Ik zie filmpjes waarin twee jongvolwassen, onervaren artiesten zichzelf overmoedig overschreeuwen met een zeer middelmatig liedje. Iedereen boos omdat het vals is. En die twee kuikens krijgen alle shit over zich heen, terwijl de keuzemeesters, coaches en eindverantwoordelijken voor de inzending wegduiken achter hun bureaus in Volendam, Hilversum en Amsterdam. Succes heeft vele vaders, mislukking is een wees.
Dit zangduo is wijsgemaakt dat ze klaar zijn voor dat grote podium. Wat duidelijk niet waar is. Wat gaat er dan fout? Waarschijnlijk is het heel eenvoudig: de typisch Nederlandse cocktail van ernstige zelfoverschatting en totaal gebrek aan zelfreflectie. Dat kunnen we Mia en Dion (zo heten ze) niet exclusief kwalijk nemen. Ook hun coaches hebben het probleem, en juist díe zouden beter moeten weten. Wat zou het mooi zijn geweest als Duncan Laurence of Cornald Maas zich meteen voor de camera’s had geworpen en deze verkeerde keuze voor z’n rekening had genomen. Maar dat doen we in Nederland nou eenmaal niet. Als dingen fout gaan, wijzen we ergens anders naar. Of we zijn het opeens vergeten. In ieder geval zijn we nooit zelf het probleem. Eigenlijk nog veel valser.
Incapabele of onervaren mensen opzadelen met te grote opdrachten. En ze laten affikken als ze teleurstellen. Maar nooit een hand in eigen boezem steken. Waar zien we dat toch vaker?
“De wereld is een songfestival. En we denken allemaal dat we kunnen zingen.”
Het is verbazend welke inzichten er tijdens zo’n onvrijwillige corona-retraite door je mistige brein schieten.