Qatar vraagt om een venijnig kuchje

Het Arabisch schiereiland bestaat, met uitzondering van het bergachtige zuidwesten, uit een dor, leeg en heet woestijngebied. Nomadische stammen zijn daar bij voortduring met elkaar in conflict, maar vanaf eind achttiende eeuw wist de familie Al-Saud met wisselend succes de macht in het land voor een groot deel naar zich toe te trekken. Niet alle stammen werden door het nieuwe Saudi-Arabië onderworpen. Met name aan de Perzische Golf, die niet voor niets de Piratenkust werd genoemd, bleef een tiental emiraten voor hun onafhankelijkheid vechten. Hoewel er een wens was om met elkaar samen te werken, bleven Koeweit, het eiland Bahrein en Qatar uiteindelijk zelfstandig en vormden Dubai, Abu Dhabi en vijf omliggende mini-emiraatjes samen De Verenigde Arabische Emiraten. Aan het hoofd staan sjeiks (stamoudsten) en emirs (vorsten), autocratische leiders met streng islamitische opvattingen. Zij werden gesteund door de Engelsen, die via de Britse Oost-Indische Compagnie al eeuwenoude handelsrelaties onderhielden en er zeker van wilden zijn dat hun schepen op weg naar Indië geen slachtoffer zouden worden van de welig tierende zeeroverij. Het waren diezelfde Engelsen die ervoor zorgden dat Qatar in 1868 onafhankelijk werd, maar lange tijd als Brits protectoraat bleef functioneren om daarmee vijandige invallen het hoofd te kunnen bieden. In Qatar zijn British Petroleum, de British Aircraft Corporation en verschillende Engelse bouwbedrijven belangrijke spelers in de economie van het land. Daarnaast spelen de Amerikanen met een eigen vliegbasis, mede als gevolg van de Golfoorlog in 1990, een rol van importantie in het emiraat.

Ook de Fransen kregen belangstelling voor dit rijke oliestaatje en wilden graag een graantje meepikken uit de schier onuitputtelijke olierijkdom. De slimme president Nicolas Sarkozy (2007-2012) zorgde voor een goede relatie met de toenmalige emir van Qatar, Hamad bin Khalifa Al Thani. Die had zijn vader in 1995 afgezet en regeerde tot 2013, waarna hij het stokje overdroeg aan zijn zoon Tamim bin Hamad al-Thani, de huidige leider van Qatar. De Al Thani’s willen maar al te graag meetellen in de wereld en zijn bovendien gek van sport, in het bijzonder van voetbal.  En zie hoe de belangen van Sarkozy en de emir samenvielen. Sarkozy wilde zijn gevechtsvliegtuigen, de Dassault Mirage, inclusief luchtverdedigingssystemen verkopen en de Franse oliemaatschappij Total aan het werk helpen in Qatar. Daarnaast had Sarkozy ook nog een half miljard nodig voor de Accor-hotelketen in Afrika en, o ja hij vroeg de emir tot slot zijn zieltogende Parijse voetbalclubje Paris-St. Germain erbij te nemen. Dat vond de emir allemaal prima op één voorwaarde: het WK 2022 moest naar zijn land komen! Zo gezegd zo gedaan. Er ging een vloot van 36 Mirages en schepen vol defensiemateriaal naar Qatar en Total kon naar gas gaan boren.

De oud-topvoetballer van Frankrijk Michel Platini was inmiddels president van de Europese voetbalbond UEFA en belangrijk bestuurslid bij de FIFA. Sarkozy betrok hem bij zijn heimelijk spel. Platini op zijn beurt had Sepp Blatter nodig als president van de wereldvoetbalbond FIFA. Die was daar wel voor te porren zolang hij maar president zou kunnen blijven en een losse grijpstuiver zou kunnen meepakken. Voor Sarkozy, de emir, Blatter en Platini (in Frankrijk de Qatargate genoemd) zou het nog een ingewikkelde klus worden om het WK naar Doha te halen omdat de Verenigde Staten hoofdkandidaat was met in het kielzog onder andere Australië en Japan.
Echter als een duveltje uit een doosje verscheen het mannetje met de oliespuit op het toneel, de steenrijke businessman Hamad ben Jassem uit Qatar, een dikke vrind van de emir en bovendien voorzitter van de Aziatische voetbalbond en vicevoorzitter van de FIFA. Met zijn privéjet reisde hij Afrika en Midden- en Zuid-Amerika af en liet in peperdure hotels fors gevulde enveloppen achter tijdens uitbundige feesten, die hij voor de nationale voetbalbobo’s organiseerde. De rest van het verhaal is bekend. Blatter werd herkozen en Qatar werd het gastland van de WK Voetbal 2022. Inmiddels zijn 12 van de 24 leden van het Uitvoerend Comité van de FIFA, dat verantwoordelijk is voor de keuze van de plaats voor het toernooi, gearresteerd op verdenking van omkoping, fraude en witwassen. Dan volgen er nog ruim 20 voetbal-gerelateerde arrestaties in Midden- en Zuid-Amerika. De Zwitserse justitie heeft de zaak tegen Blatter en Platini, eerst nog geseponeerd bij gebrek aan bewijs, heropend, mede op aanwijzing van een uitgebreid onderzoek van de FBI. En dat ziet er niet goed uit voor de heren.

Het schrijnende verhaal van de arbeidsmigranten uit straatarme landen, die aan alle kanten besodemieterd en uitgebuit worden, is nagenoeg bekend, maar dat wordt door de huidige voorzitter van de FIFA gebagatelliseerd en teruggebracht tot slechts enkele doden! Noch wordt het omkopen door hoofdsponsors en mediabedrijven die de uitzendrechten hebben verworven genoemd. En dan heb ik het nog niet over de goksyndicaten, die zo langzamerhand in elke voetbalclub wel een belang hebben, waarbij matchfixing niet meer is weg te denken. De wereld van het professionele voetbal is structureel tot op het bot verrot en maakt het woord sport tot een gotspe.

Het lijkt er echter op dat weinig voetbalfans dat enige snars kan schelen. We gaan gewoon lekker kijken met een pilsje en een zak chips. En of de koning daarheen moet? Tuurlijk moet hij dat. Je bent naïef om te denken dat een statement uit Nederland enige indruk zal maken. Bovendien moeten onze frisse winters worden veiliggesteld met gas en olie uit het Emiraat.

Evenwel, elke diplomaat zal je kunnen vertellen dat het handig zou zijn als op de dag voor het vertrek, het koninklijk echtpaar een venijnig kuchje zou blijken te hebben dat veel weg heeft van een coronabesmetting. Sorry, volgende keer beter.
Ik begrijp dat ook de Bergense fans op kosten van de emir het WK kunnen aanschouwen. Vervoer en een riante suite zijn daarbij inbegrepen, hetgeen aardig aansluit bij het woongenot van onze dorpsgenoten. Tegenprestatie is wel, dat je aardige columns moet schrijven over die boevenbende. Daar kom ik dus niet voor in aanmerking. Maar mocht je wel gaan, neem het advies van Rutte ter harte ‘klap niet voor de tribune maar voor het team’.

Hup Holland, aanvalluh!

JoMo