Passanten in de tijd…
Column: Rob van de Pas
Gepubliceerd: 30 september 2022
“Wie het langste leeft, heeft de meeste uitvaarten…!” Het is mijn favoriete tegeltje als het gaat over de vergankelijkheid van het leven. Vanaf het moment dat we beginnen aan de helse klus in warme baarmoeder zijn we al op weg naar het kille einde. Wanneer dat laatste moment zich exact aandient, blijft in vele gevallen ongewis. Gelukkig maar, want anders wordt de beleving van het leven een somber en droevig traject.
Highlander
Ik sta zelf niet zo vaak stil bij de dood. Ergo, tegen beter weten in gedraag ik mij soms zelfs als Connor MacLeod, de (bijna) onsterfelijke Highlander. Of dat komt door mijn sterke voorkeur voor Schotland en de ‘landwijnen’ uit de Hooglanden of door mijn eigen Hollandse mindset, ik zal het weleens analyseren? Waar ik wel wat mee heb, zijn uitvaarten. Het is ‘het laatste feestje’ waar je zonder eigen spreektijd in het middelpunt van de belangstelling komt te liggen. In een stemmige bijeenkomst van rond de zestig minuten wordt de houten kist overladen met de favoriete bloemen en loftuitingen. Passende muziek zorgt voor een herbeleving van het leven van de man of vrouw die tussen de zes planken ligt.
De mortuis nil nisi bene
Over de doden niets dan goeds, het oude Latijnse adagium De mortuis nil nisi bene wordt veelal uitgelegd als een aansporing om over de doden, die zich immers niet kunnen verdedigen, alleen maar goede dingen te zeggen. Maar hebben we er weleens over nagedacht om die goede dingen gewoon bij leven uit te spreken?
Uitbehandeld
Zaterdag 10 september werd ik tijdens ons bezoek aan de markt in Bergen gebeld door een goede vriendin van mij. Zo’n moment waarvan je voor altijd weet: ‘Waar was je toen Kitty belde?’
“Hoi Robbie, nou het is definitief hoor. Ik ben uitbehandeld en heb misschien nog twee maanden te gaan. Ik kan nog één kuurtje doen, maar dan lig ik van de zes maanden vier maanden in het ziekenhuis. En dat ga ik dus niet doen! Het is klaar!”
Mijn grote mond stond langer dan gemiddeld vol met tanden. Het enige wat ik kon uitbrengen was “Jeetje Kitty… dit klinkt wel heel heftig!” Waarop Kitty reageerde met: “Dat is het ook en ik heb het volledig geaccepteerd. Volgende week zondag de 18e organiseren mijn vier kids een Levensfeest in Heeg als voorbereiding op mijn 65e verjaardag die ik niet meer levend ga meemaken. Komen jullie ook…?”. Ik moest ons gesprek nog even resetten en antwoordde volmondig: “Ja, natuurlijk zijn we erbij…!”
Afsluitdijk
Met een ambivalent gevoel in onze buik reden we die zondag rond het middaguur richting het Friese Heeg. Het regende pijpenstelen en de levensgrote windmolens langs de Afsluitdijk maakten er tegen de achtergrond van de donkere wolken geen vrolijke rit van.
Even na drieën arriveerden Ingrid en ik bij Grand Café De Watersport in Heeg. We werden hartelijk begroet door de vier kinderen van Kitty, kregen een glaasje bubbels en liepen direct door naar Kitty, die er zeer monter bij zat. De begroeting was warm en vooral positief.
Die middag in Heeg werd een onvergetelijk feest met ruim honderd intieme gasten. Een Levensfeest met weliswaar een verdrietig randje, maar vooral veel warmte, liefde, waardering en respect. Kitty kon, als stralend middelpunt, haar eigen bijzondere leven herbeleven. Prachtig gekozen woorden van haar jongens, een indringend gedicht ‘Ik ga je missen…’ van dochter Clair, zus An zong het aangrijpende lied ‘Heb het leven lief’ en tweelingzus Carola nam ons mee in het soms ondeugende leven van een eeneiige tweeling. Een middag en avond met veel humor, met een lach en een stevige traan. Kortom, ook over een lévende Kitty niets dan goeds.
Lieve Kitty, het is een voorrecht jou te hebben ontmoet. We blijven nog even bellen, appen, mailen, facetimen of we rijden nog een keer naar Heeg. Voorlopig vieren we het leven…! Magere Hein zetten we gewoon in de gang!
BIG HUG
Robbie