Opheffen
Column: Kraantje
Gepubliceerd: 20 mei 2022
‘Het is af en toe niet meer bij te houden.’ ‘Wat is niet bij te houden?’ ‘De laatste ophef. Je wil toch wel weten wat er speelt in de maatschappij. Daarbij, waar moeten de kranten, websites, weekbladen, praatprogramma’s, roddelbladen, duiders en complot-theoristen zich anders druk over maken?
Zoals recent de ophef rondom de partij prominent van D66, de man die vrouwen hielp aan een politieke carrière in ruil voor een relatie of iets kortstondigs dat daar voor door moet gaan. Heel veel ophef; de kranten smulden, tv-programma’s hadden weer dagenlang een hot item. En dan hebben we het niet over een regisseur uit Hollywood maar een partijbobo uit het Haagse circuit.’ ‘Dat is toch niet zo vreemd, als een partij of organisatie met de mond en op schrift iets belijdt en dan blijkt dat in de realiteit heel anders te zijn, is het niet raar dat er ophef over de dubbele moraal ontstaat. Het is ook nog eens ideale opvulling voor talkshows en nieuwsprogramma’s nu de coronaperikelen als vast item passé zijn. Hoewel we met dank aan de monkeypox, de volgende viral te pakken hebben.
Op een ander vlak rond dat voetbalprogramma van die snorremans is er zo’n beetje jaarlijks ophef of beter gezegd een farce. Je kan er bijna de klok op gelijk zetten. Ieder seizoen is er wel een incident waarbij een geruchtencircuit op gang komt of het wel of niet van de buis moet verdwijnen. Zoals recent, eerst dagenlang ophef over een kaars en waar die wel of niet zou hebben gestaan; boze vrouwen vanwege het vrouwonvriendelijke karakter van deze “daad”, boze mannen omdat de soep volgen hen veel te heet werd opgediend. Sponsoren boos, gasten boos. Vervolgens dagenlange publiciteit met een welles nietes spel over een vroegtijdige exit van de snor en zijn kornuiten. Met als apotheose de terugkeer van de snor en trawanten met daarbij als nieuw hoogtepunt een aantal vrouwelijke gasten die geen enkel probleem met kaarsen ervaren.
Het lijkt alsof het een grote theatershow werd opgevoerd, met gratis extra publiciteit.
En nu de ophef in het politieke theater. Het blijkt dat onze premier niet alleen zelf geen actieve herinneringen heeft, zijn smartphone is zo smart dat deze ook geen actief geheugen heeft. Alsof de evolutietheorie niet alleen op biologische maar nu ook op technische zaken van toepassing is. Door het gebrekkige geheugen van zijn telefoon heeft de premier maar allerlei sms’jes gewist. Terwijl hij botweg in strijd met de letter en de geest van de archiefwet en de Wet Open Overheid heeft gehandeld.
Nu er kritische vragen zijn vanuit de Tweede Kamer, notabene een van de kerntaken van een parlement, werpt de premier de kamer toe dat zij hem wantrouwen. Alsof het de schuld van de parlementariërs is dat ze kritische vragen stellen, terwijl zijn eigen gedrag en beleid hier toe hebben geleid. Hoe is het dan voor burgers mogelijk om nog in een nieuwe bestuurscultuur te geloven als de opperbaas van onze regering zich niet aan de regels houdt?’
‘Zo zie je maar weer, de ene ophef is de andere niet.’ ‘Daarom is het zo belangrijk dat er naast de haastige journalistiek die van ophef naar ophef rent ook nog zoiets als onderzoeksjournalistiek is. Journalisten die de onderste tegel boven willen krijgen, journalisten die niet alle mooie praatjes voor zoete koek aannemen maar zelf onderzoek doen. Die mondkapjes deals en gewiste sms’jes boven water weten te krijgen. Die dat door de premier verfoeide wantrouwen koesteren. Die snappen dat weten het geweten wakker hoort te schudden. Daarom alleen al: lang leve de ophef. ‘
Deel
