Ontstemadvies
Gepubliceerd: 2 maart 2021
Liedjes zijn soms net het leven. In de free-flow op zoek naar een nieuw liedje en de bijpassende begeleiding merkte ik dat ik steeds dezelfde figuurtjes aan het spelen was. Vaste vormpjes die zich hadden genesteld in het spiergeheugen en me steeds op identieke lijnen brachten. Het ene liedje klonk net als het andere, ook al koos ik voor een ander tempo of een andere toonsoort.
Die zogenaamde creativiteit van mij viel eigenlijk behoorlijk tegen, concludeerde ik. Ik was beland in de spoorvorming van ingesleten kunstjes en beproefde trucs. Lekker hoor, als je dingen gedachteloos kunt doen waar je ooit op hebt moeten zwoegen. Maar met inspiratie of talent heeft niet veel te maken. Ik voelde me een fraudeur, een charlatan. Het stemmetje in mijn hoofd, dat alle creatievelingen kennen, begon me tot m’n schoenveters af te branden.
Totdat ik een masterclass volgde bij een Grammy-winnende songwriter met een gouden tip: breng jezelf eens in de war, haal jezelf uit je vaste stramienen en kijk waar je dan uitkomt. Een van de manieren om dat te doen, is leren spelen op een ander instrument. Of je eigen instrument onherkenbaar maken door de stemming compleet te veranderen.
Toen ik met dat ontstemadvies aan de gang ging, opende zich een nieuwe wereld. Alle vaste figuurtjes die ik als vanzelf speelde, waren onbruikbaar geworden. Ik herkende mijn gitaar niet meer. Ze had een eigen wil gekregen en ik moest mezelf muzikaal opnieuw uitvinden.
Daardoor werd ik gedwongen na te gaan welke muziek ik nou eigenlijk in mijn hoofd hoorde en vervolgens een manier vinden om die tot uitdrukking te brengen op de gitaar. Ik moest terug naar de basis: luisteren naar je intuïtie en de natuurlijke loop van het liedje.
Zo vormden zich nieuwe songs, maar ook nieuwe harmonieën waar ik anders nooit bij terecht zou zijn gekomen. Mijn gewijzigde stemgedrag daagde me uit om opnieuw naar de essentie te gaan: waar ging het me om?
Deze bespiegeling kwam de afgelopen tijd voorbij nu de komende verkiezingen zich aandienen. Ook wat dat betreft heb ik mezelf eens in het onvertrouwde gestort en me afgevraagd: wat vind ik nou écht essentieel, wat zegt mijn hoofd en waar wil ik heen? Hoe zou ik willen dat alles er over twintig, dertig jaar uit ziet voor mij en mijn kinderen? En welke keuzes moet ik dan nu, vandaag, maken?
Ontstemmen. Even los uit de waan van de dag, je vrijmaken van geijkte patronen en dan eens kijken waar je werkelijke prioriteiten liggen. Liedjes zijn soms net het leven.
Peter van Vleuten