Het is vrijdagmiddag, de eerste dag… en ik wil graag een bezoekje aan de kunst10daagse brengen. Maar als ik heel eerlijk ben, dan ben ik opstandig en wil ik eropaf, even onder de mensen of gewoon zuipen…Braaf, als huisvader doe ik het tegenovergestelde. Dus aan mijn kinderen vraag ik of ze mee gaan? Ekhi wil direct wel, Matheijs eerst niet. Als product van zijn tijd wil hij liever gamen, maar de linkmiegel komt daar om praktische redenen, snel op terug.

“Pap, als de schoonmaak vandaag boven doet, dan kan ik mijn kamer niet in, dus ik ga toch wel mee?” Ik zucht om mijn eigen lot en overdenk stiekem of ik ze al een uurtje, mee naar de kroeg kan nemen? ‘Gezellig lieverdjes, dat is goed voor jullie ontwikkeling!’ Ik hoor het mezelf zeggen en denk…liegbeest. We besluiten eerst langs het Witte Kerkje te gaan op bezoek bij Melanie, Tilly en Marly. Ze begroeten tante Mel en kijken aandachtig naar de kunstwerken. Aan de tafels zie ik Yolanda en Tineke zitten en Joke is ook thuis, na haar operatie. Kortom ik verheug me er al op om even te blijven kletsen.

Maar als Melanie ons een rondleiding heeft gegeven, dan slaan de kinderen een drankje af en ik zie het aan hun koppies. Ze willen weg. Veel meer dan een beleefde uitwisseling wordt het niet en mocht ik twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan om ze mee te nemen? Dan weet ik het nu zeker… Als we buiten lopen en we overleggen waar nu heen te gaan? Maakt Matheijs een opmerking.” Pap, ik vond het best mooi wat tante Mel en die anderen maken, maar is er ook ergens hele dure kunst?” Ik leg hem uit dat heel veel deelnemers aan de kunst tiendaagse vaak net als Ekhi werken maken uit hobby en maar enkelen uit hun beroep. Ja dat snapte hij, want sinds dit jaar heeft hij kunstgeschiedenis in zijn pakket en hij wil graag meer professionele kunst zien?

Ik zag mijn kans schoon om naar ‘the Obession of Art’, te kunnen. Daar hangt werk van Robert Heindel. Als ik ooit schilder was geworden, dan had ik zo willen schilderen. We werden vriendelijk ontvangen en omdat kinderen in een galerie, niet altijd op prijs wordt gesteld, vertelde ik er gelijk maar bij, dat Ekhi altijd aan het tekenen, schilderen en knutselen is en Matheijs kunstgeschiedenis op school heeft. Maar eigenlijk was het een en al excuus naar mijzelf, om ze mee te nemen. Gelukkig, mevrouw van Zoelen sprong op de open deur in en was zo vriendelijk om ze eerst mee te nemen naar een beeld van Frabizio Pozzoli en begon over het beeld aanraken. ‘Nee hoor we raken niets aan!’ Gelijk zag ik mijn opvoeding terug. “Nou, raak het juist maar aan en druk voorzichtig op de bal van bronsdraad. Heel voorzichtig drukte ze allebei…Toen leidde ze ons naar de werken van Peter van Straaten, ik zag Ekhi stil worden van bewondering en inspiratie. We wisselden samen een blik van verstandhouding uit. “Misschien kan Joost jullie er meer over vertellen?  De kinderen hingen allebei aan zijn lippen. Joost vertelde dat hun Galerie “inspiratie kunst” had, van over de wereld, in tegenstelling tot het vaak decoratieve, wat meestal de bedoeling had om mooi te zijn. Maar inspiratie kunst had een boodschap en dwong je door andere brillen te kijken. Zo maakten we een rondje en bij diverse kunstwerken kregen ze een uitleg. Ekhi werd steeds stiller en bij Matheijs zag ik bijna letterlijk het kwartje vallen. Hij wilde de gedachte achter de kunst begrijpen. Na de rondleiding beneden, nam ik ze nog mee naar boven. En werd gelijk weer verliefd op Lizette Luijten. Wat een geweldig werk, bijna een reden om veel geld te gaan verdienen…Want ze zien me elke keer aankomen bij the Obsession of Art?

Weer buiten was vooral Matheijs onder de indruk. “Nu vind ik kunstgeschiedenis ook niet meer saai, Pap! En ik genoot van hun beleving. Mocht één van de twee ooit wat gaan doen in de kunst, dan weet ik wie en wanneer daar de basis voor heeft gelegd en even vergeten was mijn losbandig gevoel, maar niet lang… “Kom laten we ook ergens wat gaan eten? Waar?” Bij Fabels, riepen ze in koor. Trots als een pauw liep ik nu met mijn schatjes door het dorp. Overal groetend en op het terras van Fabels zat Katja en Katja heb ik altijd al leuk gevonden. Ze vertelde dat ze in Fabels exposeerde en Matheijs beloofde Katje dat hij haar zou vertellen wat hij er van vond. Als een echte kunstkenner determineerde hij nu haar werken en vertelde het buiten aan Katja. Binnen aan tafel vertelde hij trots. “Nou pap, ze stelde het heel erg op prijs, wat ik er van vond en ze legde ook uit dat de zwartwit werken vaak gevoelens zijn…We hebben gezellig gegeten, onder het eten keken we welke emoties en gevoelens er in Katja’s werk zaten en zoals gewoonlijk kwam André ons als de immer perfecte gastheer begroeten.

Wat wonen we toch in een fijn dorp! En wat ben ik na al die jaren verstandig en braaf geworden!

Foto: werk van Lizette Luijten