Je weet best wel hoe egeltjes vrijen. Jawel, heel voorzichtig! Want je weet maar nooit hoe de stekels naar voren dan wel naar boven zullen komen. En voor je het weet, word je tot bloedens toe geveld. Maar dat is in het dierenrijk, maar zoveel verschil zit er niet in het mensenrijk. Daar bepalen de (r)egeltjes voor een belangrijk deel de voorzichtigheid. Daar wenst menig bestuurder zich geen buil aan te gaan vallen. Want er zijn nog zomaar wat regels die bepalend zijn voor ondernemers die proberen een eigen inkomen te genereren. Die op een zeker moment hun eigen vaderland hebben (moeten) verlaten en elders een bestaan hebben weten op te bouwen. En ook Bergen heeft daar weer een minder schitterend voorbeeld van gegeven. Een enkel woord is voldoende: Loempi.

32 jaar geleden verkregen de Vietnamese voormalige bootvluchtelingen Cuong (Coen) en Hoa Nguyen hun vergunning voor hun snackwagen waarmee ze loempia’s verkochten en later ook ijs en friet. Zij werden een begrip in Schoorl, tot het moment waarop Bergen besloot om daar een loting aan te gaan koppelen. En waar het echtpaar stille hoop had dat dit positief voor hen zou uitvallen, ging er een ander met de buit vandoor. Want in zekere zin is er sprake van een buit. Hun inkomen dat zij op die manier konden genereren, viel totaal weg. En dienen ze het tegenwoordig te doen met een karig pensioen en een kleine AOW-uitkering.

En dan te bedenken dat zij een verleden met zich meedragen dat er niet om liegt. Zij waren in staat om hun eigen ‘broek op te houden’, verwierven in de loop der tijd vele klanten en zorgden op die manier voor een interactie in die gemeenschap. Deden hun best om het iedereen naar het zin te maken en integreerden op die manier in de maatschappij. En dan komt die donderslag nog eens hard aan.

Want de wethouder in deze zaak is bang dat, wanneer iemand bereid is om een staanplaats voor dit echtpaar op eigen terrein te gaan maken, de regeltjes als zodanig weer een eigen leven gaan leiden. Bang als hij (de wethouder) is dat er sprake kan zijn van een precedentwerking, gezien het feit dat er dan mogelijk sprake is van het verdwijnen van parkeerplaatsen. Zelfs op het eigen terrein van die ondernemer. Er wordt door diezelfde wethouder gesproken over een ‘leerpuntje’, en geeft aan dat er niets is gegarandeerd. Taal die niets te wensen overlaat, maar ook taal welke zich als ambtelijk voordoet.

Want waar is het menselijk aspect? Waar blijft het vermogen omtrent empathie? En wat doe je al die liefhebbers van Loempi niet aan door ze deze lekkernij te onthouden? Zij stonden daarvoor in de rij, zij verheugden zich op juist die snack welke door henzelf iedere dag opnieuw werd bereid. Zij noemden Cuong Coen en wisten niet beter dan dat hij Coen voor de rest van zijn leven zo zou blijven heten. Nu hebben we nog een andere Coen in het verleden gekend, maar die valt niet te vergelijken met de Coen van nu. Coen van nu voor de lekkere snack!