We zijn een uitstervend ras, dat staat buiten kijf. Begrijp me niet verkeerd, dat vind ik een goed iets, dat gun ik ons. En ik hoor je denken als niet-roker: het is ook smerig en blijf bij me uit de buurt met die stank. Ik snap je, echt waar. Maar ik zou mij niet zijn als ik er niet iets van zou vinden. Het openbare leven heeft zo langzamerhand geen plek meer voor rokers. Natuurlijk mag het niet meer binnen, daar zijn we inmiddels aan gewend en cafébezoekers uitroken is niet per se waar ik op uit ben.

Op steeds meer – buiten – terrassen worden we verdreven naar de periferie. Je weet wel, die plekken waar je wél in de wind en de regen zit, onverwarmd. Je kan toch ook niet roken? Ja, dat zou je denken, maar voor veel van ons is een borrel of kopje koffie niet compleet zonder. En steeds heen en weer lopen, tja… afhankelijk van de ernst van je verslaving kan dat nogal een onrustige boel worden.

Op de perrons van NS mag het ook niet meer sinds kort, die hakte er bij mij wel even in. Wat doen niet-rokers tijdens het wachten? Ik zou het niet weten. Als ik elke keer een broodje of koek ga eten om de tijd te verdrijven, steekt een heel nieuw probleem de kop op. Laatst sprak ik de vrouw van de AKO, die binnenkort het spul niet meer mag verkopen. Woest op de nieuwe regelgeving en met een sneer naar NS-medewerkers die – volgens haar – ook de hele dag lopen te paffen rondom het station.

Maar goed, we dealen ermee. Als roker ben je gewend jezelf regelmatig te moeten verklaren of verdedigen. Op de vraag ‘’Waarom rook je?’’ wil ik al tijden een scherpzinnig antwoord bedenken, dat ik nooit paraat heb als het mij overkomt. Er is overigens niet echt een logisch antwoord op. Het schommelt wat tussen: ‘’per ongeluk ooit begonnen en niet meer gestopt’’ en ‘’omdat ik het lekker vind’’. Maar het wordt je gevraagd, hetgeen ik zeker kan waarderen. En natuurlijk is het onbegrijpelijk voor iemand die nog nooit heeft gerookt. Iets dat smerig én ongezond is, why?

Wat ik níet kan waarderen is de opmerking: ‘’dat is ongezond’’ of ‘’stop daar nou mee’’. Ik heb het niet over bezorgde naasten, maar over wildvreemden in de openbare ruimte, die – gesterkt door drank – iets van mij vinden. Niemand ontkent dat het desastreus kan uitpakken als je rookt. Belangrijker nog: niemand zit te wachten op ongevraagd advies. Ik draai het dan ook graag om. Ik vind namelijk iets van mensen die de hele dag door vlees moeten eten. Niet erg gezond en desastreus voor het milieu. Dus ik denk dat ik vanaf nu ook lekker rond ga rennen en mensen daarop aanspreken. ‘’Waarom eet je vlees?’’ en ‘’Stop daar nou eens mee.’’ Of beter nog: heel overdreven mijn neus dichtknijpen en vieze blikken werpen.

Maar zo steek ík niet in elkaar. Je laat mensen in hun waarde. En laat ze vooral hun eigen levensstijl bepalen. Dat je over mijn levensstijl oordeelt, hoef je niet uit te spreken hoor, dat zie ik in je ogen.