Waar woon je dan in Bergen? wordt ik vaak gevraagd. En ik zeg altijd: “de ooievaar heeft het destijds niet goed gedaan, want die heeft me helaas in Duitsland afgeleverd.” Inderdaad, geboren en getogen in Duitsland, maar mijn hart al lang aan Nederland verkocht. Hoezo?

Omdat ik met mijn ouders van jongs af aan de hele maand augustus naar Bergen mocht. Een huisje op de Kruisweg wordt gehuurd, ik heb fietsen, tennissen, vissen in de kanaal bij Koedijk met mijn vader, stiekem bromfietsen en Nederlands lezen en praten geleerd. Wat heerlijk, de zee zo dichtbij, strand, duinen, bossen, ongekende lekkernijen zoals vla, snoep en sate´! Mijn broer, 7 jaar ouder dan ik, had heel snel vriendinnen en was een zeer populaire gast in de Taverne en andere kroegen.

En toen kwam er een Kunstmarkt op het Plein. Dat vonden we heerlijk, want vader als hobby-schilder en ik ook met een beetje geerfde talent mocht een cursus volgen bij Ans Wortel! Haar schilderijen vond ik al prachtig (en nog steeds).

In januari 1973 overleed mijn moeder helaas in het gevolg van een verkeersongeluk. Dus onze middelpunt was er niet meer en we waren bang ooit nog naar Bergen te kunnen gaan zonder te stikken van de herinneringen aan vrolijke tijden. Maar het tegenovergestellde gebeurde: we haalden daar onze harten op, waren onze moeder en echtgenote weer
dichtbij. Dus we bleven komen, met vrienden, echtgenoten, kinderen en vader op hoge leeftijd.

Ik ben nu bijna 72 en kom nog steds drie of vier keer per jaar naar Bergen, houd er nog steds van. Natuurlijk heb ik in 60 jaar heel veel veranderingen beleefd – niet altijd van de mooie soort. Maar de plannen voor de “Nieuwe Plein” vind ik vreselijk, als ik dat mag zeggen na zoveel jaren kennis met het dorpsplein. Zoals ik in de Flessenpost lees, is er nog hoop!

Met vriendelijke groeten en excuus voor mijn fouten,
Gabriele Pelser

Klik op de foto voor een uitvergroting.