De Kunst10Daagse ligt achter ons. Zware depressies troffen niet alleen de oorlogsgebieden, maar ook ons lokale kunstfestival. Aanmerkelijk minder bezoekers dan andere jaren en de dure catalogus in combinatie met het gebrek aan alternatieve informatiebronnen, met uitzondering van de vrolijke Flessenpost, maakte het er voor de stugge volhouders niet gemakkelijker op.

Het zijn weerbarstige tijden. De conflicten in het Midden-Oosten en de Oekraïne worden door de hijgerige media verslagen als voetbalwedstrijden. Wie heeft wie getackeld, wie krijgt een kaart, wat zijn de opstellingen, welke tactiek wordt gebruikt, hoe fataal zijn de blessures en hoeveel politie is er nodig om de fans van beide partijen in bedwang te houden?

Is dat ene doelpunt mooier dan dat andere? Is die sliding gemener dan die andere? Voor welke partij ben je en waarom? Als je geen partij kiest, behoor je tot de lafaards. Ook politici houden je dat voor.  Over een paar weken moeten we voor onze mening uitkomen. Dat schijnt allemaal heel belangrijk te zijn. Er zijn evenveel meningen als er inwoners zijn en ieder wil zijn eigen beste plekje aan dit firmament. Dat betekent dat je hele brede bussen moet maken zodat iedereen voorin kan zitten. Mag het misschien een onsje minder? Sommige kunstwerken spreken mij meer aan dan andere, maar er is geen kunstenaar die er met de pet naar heeft gegooid. Voor mij mag het allemaal naast elkaar bestaan en het hele jaar door. Let wel, er bestaan geen democratische kunstwerken. En als kunstcommissies zich gaan bemoeien met wat er wel of niet in de openbare ruimte moet komen, verschijnt er meestal een nietszeggend ding, want dat is het resultaat van eindeloze compromissen.

Ondanks het ontstaan van de grote religies en het voorbijtrekken van talrijke profeten en zieners, blijft de mens een hebzuchtig en nieuwsgierig competitie-dier. Ik vind dat een mooi woord, nieuws-gierig. Het is de basis voor alle media inclusief het nepnieuws. Toen de nieuwsgierige Pandora het vat met goede eigenschappen opende en deze liet ontsnappen, bleef de hoop achter en daarmee moeten we het doen. Met zoveel partijen kun je je tegoed doen aan een hoge mate van biodiversiteit. Kun je inderdaad genieten van die caleidoscopische verscheidenheid, dan krijg je dat geluk op de hoop toe.

JoMo