Een ieder die mij kent, weet dat ik een hondenmens ben. Maar, ik vind er wat van…
Honden kunnen namelijk vreselijk vervelend zijn. Nee, ik heb het niet over exemplaren met complexe gedragsproblematiek, maar over ‘normale’ honden. Dat wil zeggen, normaal in de optiek van moderne baasjes. Ik doel op een trekje waar ik regelmatig last van heb – opspringen. Ik zal een simpel voorbeeld schetsen.

Stel je voor je wandelt in een gebied waar regelmatig honden loslopen en je hebt – in mijn geval – iets in je handen dat zeer gewild is door twee labradors. Je weet wel, de liefste, onschuldigste, makkelijkste honden die er zijn. Zeiknat uit de sloot kwamen ze, twee hond sterk, op mij af gestormd. Flinke jongens, zeg maar gerust veel te dik. Twee keer 40 kilo beukte tegen me aan. Happend naar mijn vingers, mijn blote benen van boven tot onder bekrast door de nagels. Nou moet je weten dat ik heel stoïcijns ben met honden en het betreffende voorwerp niet uit angst weggooide, maar vast hield met het idee ‘’flikker op, het is van mij’’.

Het mocht niet baten. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen het object in mijn hand en mijn vingers, die ook verdwenen tussen de kaken van de honden. De twee oudere dames die gelieerd waren aan de monsters kakelden vanuit de verte iets waar niet naar geluisterd werd. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik ze een beetje ongemakkelijk giechelen; och, wat zijn ze erg hè. PARDON?! Voor mijn gevoel was ik zojuist in elkaar geslagen door twee labradors, hoezo is dat grappig? Geen schijn te bekennen van enig overwicht op de honden. De ene was nog jong, de ander had dit gedrag lang geleden moeten afleren. Het was voor het eerst dat ik boos was op honden, terwijl ze in feite niet beter weten.

Woest was ik uren later nog, wat als ik een bejaarde of klein kind was geweest? Wat is er mis met baasjes tegenwoordig die vinden dat discipline zielig is en je honden vooral moet knuffelen? Die monsters creëren en het afdoen als speelsheid? Curling ouders die het onderscheid tussen disciplineren en straffen niet kunnen maken. Meestal trek ik de vergelijking met kinderen, die zal je toch ook terechtwijzen? Maar dan bedenk ik me dat die last hebben van dezelfde ‘moderne’ opvoeding.

Mijn vader zei altijd: een hond hoort op de grond. Het klinkt wat bruusk, maar deze ideologie had men vroeger. Een hond moet zijn plek kennen en de baas is in charge.