Hand Tav
Column: Kraantje
Gepubliceerd: 24 maart 2023
Stel, je bent jarenlang een vriend aan huis. En niet van een paar mensen hè, hele volksstammen zien je graag verschijnen. Je bent bekend en iedereen vind je een toffe peer. Je wordt gelauwerd om wat je allemaal wel niet doet. Je krijgt zoveel likes dat een gewoon mens allang niet meer bescheiden blijft maar niet jij, zo ben je nu eenmaal.
Dan is het toch erg jammer en teleurstellend om te moeten constateren dat je ineens wordt afgerekend op iets dat heel lang geleden is geweest, iets waar je zelf allang een punt achter hebt gezet. En niet alleen dat, je wordt ineens als jager neergezet, niet als prooi. Het was toch gewoon een wederkerige relatie? Hoe halen ze het eigenlijk in hun hoofd om oude koeien uit de sloot te halen?!
Maar je vat de koe bij de horens en doet je verhaal bij wat collega’s, je gunt ze die primeur, zij begrijpen jou tenminste en jij kan jouw kant van het verhaal vertellen. De impact die het op je gezin heeft, hoe slecht je wel niet slaapt, dat hoe je wordt afgeschilderd niet klopt met wie je bent. Dat je zeker weet dat het beeld niet klopt met hoe je jezelf ziet. Je laat je toch niet zomaar bij het grofvuil wegzetten?
Daarna lees je gelukkig in de reacties na je interview dat er ook veel bijval voor je is; laat het verleden toch rusten, dit was toch iets in de privésfeer, we hoeven dit toch allemaal niet te weten, je hebt zoveel moois gemaakt, waarom word je zomaar met het oud vuil weggezet, waarom moet de vuile was buiten worden gehangen, wie schiet daarmee op?
Kijk toen het over die artiesten ging van de commerciële zenders, dat was een ander verhaal, in die wereld heb je altijd al starfuckers gehad, maar bij de publieke omroep en zeker de Nationale Omroep Stichting hebben we hele andere normen en waarden, van ons wordt nou eenmaal iets gevraagd, geen banaal amusement maar journalistiek.
En gelukkig laten naast je partner – die als een leeuwin voor je vecht – een handjevol collega’s publiekelijk weten dat ze je steunen. Wel jammer dat de meerderheid zwijgt, cancel culture is letterlijk deel van je leven gaan uitmaken. Het is toch raar dat je wordt geboycot?
Stel, je hebt je zaakjes goed op orde, je geniet van enig aanzien in je omgeving, en je hebt altijd het beste met je familie voor. Je hebt iemand in de familie die je graag iets gunt en je hebt de kans daartoe, dan doe je dat toch gewoon, uit de goedheid van je hart?
Stel, je hebt al jaren een van de meest geliefde kroegen in het dorp, een kroeg wars van de uiterlijke bling bling van een zogenaamd kakkersdorp maar waar er wordt gedanst, gezongen, jong en oud door elkaar, een tent waar je al negen jaar lang met veel bloed, zweet en tranen al je ziel en zaligheid in legt en dan word je de wacht aangezegd, dat laat je toch niet over je heen komen?
Stel, dat dit allemaal gaat gebeuren, dan is het toch raar dat je wordt geboycot?
Deel
