Geen stem wijzer…
Column: JoMo
Gepubliceerd: 10 maart 2023
Wat en wie moet je kiezen bij de provincie en het waterschap? Ik heb verschillende stemwijzers ingevuld en geprobeerd om een beetje uit het midden weg te blijven. Resolute keuzes dus, zou ik zo zeggen. Maar de teleurstelling volgt na het invullen van de laatste vraag. Bij de mij meest passende partij, althans volgens de achterliggende algoritmes, scoor ik ruim 60%, terwijl mijn laagste score net onder de 40% ligt bij partijen die mijn gedachtegoed minder delen. In feite vertellen deze vernuftige telmachines hetzelfde verhaal.
Er valt weinig te kiezen, het is allemaal één pot snot. Verstikt door stikstof, gehuiverd door bevingen en vermurwd door toeslagenaffaires. Tot slot verstomd en gladgestreken door Ruttiaanse verschoningstaal. Wat rest zijn pantoffel-beloftes en nietszeggende platitudes. Controledrift, risicomijding en een doorgeschoten bureaucratie hebben ons mooie land verlamd. Wij hebben onszelf geraffineerd vast georganiseerd en kunnen geen kant meer op. Zelfs onze zo gekoesterde democratie is al een beetje ‘woke’ aan het worden. Aldus ontstaat er ruimte voor de uiterst rechterflank, die de ‘sterke man’ naar voren zal schuiven, ook al is hij niet gekozen. En waar hebben we dat verhaal eerder gezien? Van de andere kant, zou het echt verschil maken als Poetin of Baudet dijkgraaf zou worden van het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier? Geen idee!
In onze dorpen is het niet anders; ook geen idee. Lang en uitputtend overleg na de gemeenteraadsverkiezingen, brachten ons uiteindelijk drie wethouders van buiten. Dit onverwacht inzicht van de gemeenteraad zou een periode inluiden van een splinternieuwe bestuurscultuur. Een thans veel gebezigd wezelwoord, waar je acuut kriebels van krijgt. Het nieuwe college van burgemeester en wethouders komt niet meer voort uit de lokale partijen, die we met zijn allen gekozen hebben, maar uit gepokt en gemazelde bestuurders van elders, die het politieke vak tot in de nerven beheersen. Zij kennen als geen ander de wet- en regelgeving alsook de richtlijnen, de verordeningen en te volgen procedures. Zij zullen er dus wel voor waken om hun creativiteit, zo zij die mochten bezitten, de vrije loop te laten, laat staan besluiten te nemen.
Het resultaat daarvan wordt nu na een jaar pijnlijk zichtbaar. Er gebeurt in onze gemeente helemaal niets. Los van het voltooien van enkele lopende projecten is het lamlendig stil in onze dorpen. Het college van externe bestuurders wacht rustig af totdat de raad in gezamenlijkheid een plan heeft bedacht. Pas als dat klaar is, komt zij in actie. Maar er ligt een raadsbreed akkoord om vooral te werken aan de bestuurscultuur en bedenk daarbij dat de raad primair een controlerende taak heeft. Aan plannen maken komt men helemaal niet toe, laat staan aan de uitvoering. Het duale stelsel, waarbij de wethouder los functioneert van zijn politieke achterban is al geen succes gebleken, maar met het raadsbreed akkoord en een aantal technocraten van buiten in het college, is het laatste beetje democratie uit de Bergense politiek wel verdampt.
Dan hebben we het nog niet over de ergste hindermacht gehad, namelijk de volstrekt overbodige provincie. Daar wordt het programma waarop bestuurders zijn gekozen nagenoeg genegeerd. Neem nu Cees Loggen, die daar al vijftien jaar rondloopt en onze gedeputeerde is voor Wonen en nog een paar andere dingen. Een begripvol bestuurder met een luisterend oor, die elk initiatief glansrijk van tafel lult. Wie geen fouten maakt, maakt meestal niets. Dus wie en wat krijgt straks een rood bolletje bij zijn naam? Geen idee!
Ruim zestig jaar hebben we kunnen genieten van de wederopbouwarchitectuur van Jaap Bakema. Eindelijk mogen we er afscheid van nemen. Wat zullen we dit gedrocht gaan missen. Van de ontstane leegte wil men een horecaplein maken in plaats van als de wiedeweerga de realisatie van de nieuwbouw van het gehele Plein van Dreef tot Breelaan ter hand te nemen. En zo kun je nog wel een aantal mooie projecten noemen die maar blijven hangen in de zo bewierookte nieuwe bestuurscultuur.
Wellicht verkwikkend als raad en college een verlaten klooster in een eenzame landstreek gaan opzoeken om de stilte die zij zo behagen te cultiveren. Mediteren op een zelf gepunnikt kleedje, honingzoete geurkaars aan, kikkererwten en rode bietjes met zilvervliesrijst in een houten kommetje. Elkaar daarbij intens en gewetensvol in de ogen kijken om tenslotte de vraag te beantwoorden: waartoe zijn wij op aarde en wat is de zin van dit leven? En dan tot de slotsom komen dat de ultieme leegte al dicht tegen de verlichting aanzit.
De leegte op het Plein zul je bedoelen….
JoMo
Deel
