Eve of destruction
Column: JoMo
Gepubliceerd: 11 maart 2022
Wie stopt de maniakale en nietsontziende dictator in Moskou? Hoeveel onschuldige burgers moeten er nog sneuvelen alvorens er wordt ingegrepen? Poetin gijzelt het Westen met de vinger op de rode knop, bang als we zijn voor escalatie richting een globale kernoorlog. De grens van de Europese Unie en de NAVO is weliswaar een streepje op de landkaart. Maar kun je je buren laten uitmoorden en hun land kapot laten schieten en slechts wijzen op dat streepje? Een paar oude MIG-straaljagers dumpen aan het noodlijdende Oekraïne is dan wel een armetierige fooi.
Daarmee vergeleken zijn onze gemeenteraadsverkiezingen een muggenpoep op het wereldtoneel. On the eve of destruction zong Barry McGuire in 1965. Je hoopt dat dit niet geldt voor onze lokale politici, ofschoon sommige niet schromen om amok te maken. Het verkiezingsdebat in de Ruïnekerk op maandagavond draaide om wonen en vertrouwen. Als een net uit het ei gekropen kuiken oreerde juffrouw ooievaar over de klei aan haar poten en dat we het mooie Bergen vooral zo moeten houden. Dus dure huizen voor dure mensen! Dat beeld rijmt niet met de heersende woningnood in onze gemeente. Dat Jezus leeft was niet op te maken uit het komisch optreden van het verbouwereerde kruidenbuiltje, dat het graag over het verguisde coronaregime wilde hebben. Voor de rest hadden de raadsleden in spé alleen maar goede voornemens over samenwerken, elkaar iets gunnen en obstructies vermijden om resultaten neer te zetten.
De test kwam een dag later in de gemeenteraad. De vergadering was nauwelijks begonnen of de behandeling van het bouwproject Dorp & Duin in de Egmonden werd op initiatief van juffrouw ooievaar weggestemd van de agenda. Stel je voor dat het zo noodzakelijke woningbouwproject zo vlak voor de verkiezingen een succes zou worden voor de jonge en enthousiaste wethouder. Neen, dat zal ons toch niet gebeuren. The eve of destruction werd ineens een harde realiteit voor de vele woningzoekenden in onze gemeente. De inwoners van onze gemeente snappen er zo langzamerhand niets meer van. Zelfs de onthutste burgemeester kon het leed niet stoppen; wederom besluiteloosheid troef. De sfeer in de raadszaal was zuur, verkrampt en grimmig. Waar was de lach en de relativering? Ik hoopte stiekem, dat iemand een enorme wind zou laten.
JoMo