Geboren in 1952 in een mooi Bergens buurtje, de Molenkrochtlaan. Toen zij acht jaar was, verhuisde het gezin naar de Zuurvensweg. Ze wil graag over het ontstaan van haar boek en haar jeugd vertellen. Hoe de Landweg bijvoorbeeld nog een zandweg was en hoe ze door het weiland over slootjes springend naar school gingen. “De rivier spreekt” is Nel haar eerste roman. Een realistisch verhaal, het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn. Ondanks dat het zich afspeelt vanaf 1863 is het onderwerp nog steeds actueel.

‘De rivier spreekt’ is het boeiende, avontuurlijke verhaal over Djoeta, een jonge indiaanse vrouw die opgroeit in de tijd dat de indianen werden verdreven van hun land. Tijdens haar jonge leven is ze met haar familie constant op de vlucht, zowel voor de gewelddadige Bodaway’s als voor de blanken. Djoeta’s liefde voor Karu zorgt ervoor dat ze tijdens alle ontberingen die ze moet doorstaan een grote drang ontwikkelt om te overleven. Haar onophoudelijke wil om nieuwe dingen te ontdekken en te leren, maakt dat Djoeta zich niet laat onderdrukken. Integendeel, door haar uitzonderlijke prestaties dwingt ze respect af bij de blanken.

Waarom dit onderwerp?
Indianen hebben Nel altijd gefascineerd. Hun wijsheden, hun één zijn met de natuur. Ze hadden respect voor hun medemens, voor dieren en planten. Hun liefde en dankbaarheid voor moeder aarde. Ze namen verantwoordelijkheid voor hun eigen gezondheid en waren daarom ook zeer hygiënisch. Bij de blanken kwamen ziektes voor, die de indianen niet kenden Nu pas komen wij er langzaamaan achter, dat wij zuinig moeten zijn op de aarde. We hadden veel van ze kunnen leren, in plaats daarvan, werden de indianen van hun land verdreven en gedwongen om te leven volgens de maatstaven van de blanken. Jullie zullen je er net als Nel regelmatig over verbazen hoe het mogelijk is dat anno 2022 nog steeds oorlogen beginnen en dat nog steeds mensen moeten vluchten vanuit het land waar ze geboren zijn. Je zou er zomaar een boek over kunnen schrijven.