Afgelopen maandag 27 maart overleed mijn Haagse ‘dorpsgenoot’ Wim de Bie. Wim en ik zijn Hagenezen en je bent een Hagenees als je in de Hofstad het eerste levenslicht hebt gezien.

In de oude eik bij de fietsenwinkel deed ik een dutje. De prille zonnestralen verwarmden mijn zwarte jas. Aan de overkant stond een groepje mountainbikers.

Stel, je bent jarenlang een vriend aan huis. En niet van een paar mensen hè, hele volksstammen zien je graag verschijnen. Je bent bekend en iedereen vind je een toffe peer. Je wordt gelauwerd om wat je allemaal wel niet doet.

Bijna 6000 ondertekeningen voor het behoud van muziekcafé Taverne op petities.nl. Ik vind het niet niks. Dat binnen een paar dagen zoveel mensen aan de bel trokken nadat het nieuws naar buiten was gekomen.

Waar zal ik het deze keer over hebben ? Over de eclatante verkiezingsoverwinning van Sweet Caroline van der Plas en haar Boer-Burger-Beweging (BBB), de algemene ledenvergadering van de Bewonersvereniging Bergen Centrum (BBC) of Behoud De Taverne (BDT)?

Als ik hoog vlieg en ik zie alleen daken en wegen dan weet ik het weer: wat maken de mensen zich druk.

‘Heb jij Vrouwendag gevierd?’ ‘Vrouwendag? Moet je tegenwoordig niet van mensen met een baarmoederdag of dubbel XX chromosoom-mensendag spreken?

“Muziek is overal om je heen”, zei songwriter-zanger Ruben Hein een paar maanden geleden in een masterclass die we bij de Songwriterschool hadden georganiseerd.

Nou, het is gebeurd hoor! Ik ben bij de notaris geweest voor de oprichting van Stichting TIMBY i.o.. Samen met wat dorpsgenoten gaan we in het bestuur zitten en ons sterk maken voor het behoud van die 11.000 dennenbomen in ons duingebied.

Ik zit in de boom vlak bij een bankje in het Hertenkamp na te genieten van een lekkere homp brood.

Ik moet u even waarschuwen. In dit stukje komen misschien wat woorden of opvattingen voor waar u wat moeite mee heeft.

‘Ruim 108 miljoen euro, dat is de voorlopige opbrengst van de acties van giro 555 voor de verwoestende aardbevingen in Turkije en Syrië.

Afgelopen week zat ik in LadyPapa naast een voormalige hotemetoot uit het bedrijfsleven.

“Hoe was dat om met 70.000 ton in de lucht te hangen en drie meter naar links verplaatst te worden?"

‘De winter was van korte duur deze week. Maar toch moest ik weer ’s ochtends de ruiten krabben en op mijn thuiswerkdag een extra dikke trui en skisokken aantrekken wilde ik in mijn tandje lager verwarmde huiskamer het aangenaam hebben.

De ontwikkelingen in kunstmatige intelligentie (AI) zorgen voor een revolutie in de kunstwereld. In kunstenaarsdorp Bergen in Noord-Holland, waar de kunstgeschiedenis van de Bergense School nog steeds een belangrijke rol speelt, zal dit niet anders zijn. Museum Kranenburgh, dat bekendstaat om zijn collectie van de Bergense School, zal waarschijnlijk ook worden beïnvloed door deze ontwikkelingen.

Sinds enkele weken wordt Nederland door SIRE geattendeerd op een toenemende polarisatie, het wij-zij-denken, in onze samenleving. Ook in Bergen lijkt dat fenomeen steeds meer gewicht te brengen in dagelijkse discussies over sociale, maatschappelijke en politieke zaken. Of valt het allemaal wel mee?

Het was zo gebeurd, ik zat op het mandje van een scootmobiel en toen kreeg ik een pets. “Wegwezen kauwtje, dat stokbrood willen wij graag thuis opeten”, dat bleek de hand van een echte oude Bergenees te zijn, Anna.

‘Wat is het toch treurig gesteld met het kennisniveau van de huidige jeugd. Bij de slimste mens blijkt een groep late twintigers, die de status van BN’er hebben bereikt door te kunnen acteren, zingen en of influencen niet te weten wie Salman Rushdie is. Maar dat is toch geen BN’er, dat kun je hen niet kwalijk nemen.’

Vorige week mocht ik in het kader van mijn opleiding ‘provocatieve coaching’ een masterclass bij professor Erik Scherder ervaren.

Oei, een dame op haar fiets liet wat vallen. Ik natuurlijk vliegensvlug kijken of het iets om te eten was, ja, koekjes!

‘Ben je de feestdagen goed doorgekomen? Je zei toch dat je er zo tegen op zag om noodgedwongen met je familie aan de kerstdis te zitten; met die oom die altijd teveel drinkt, en die achternicht die zich druk maakt of iedereen wel gelukkig is.’

Het is spijtig, maar we begrijpen het natuurlijk helemaal. Twee edities moeten we het zonder column van Peter doen, want hij heeft zijn volle aandacht en focus nodig voor het schrijven van zijn boek, dat naar verwachting dit voorjaar nog uitkomt.

Een clubje tekentafelterroristen van de PWN wil ingrijpen in de Bergense natuur. Ze hebben vergunning aangevraagd bij de gemeente Bergen om 13.000 (!) bomen in onze duinen  te mogen kappen. 16,2 hectare bos slopen. Dat is 162.000 m2. Voor de beeldvorming: zo’n 35 voetbalvelden. Alsof je een neutronenbom gooit op het centrum van ons dorp.

Hoe zielig is de mens met al dat geknal. Wij scholen de laatste avond van het jaar in de bomen van de oude begraafplaats.

Mijn laatste column van dit jaar en dan ook nog in de sfeer van kerstmis, dan moet je wel even nadenken wat je gaat opschrijven. U kent het wel, vrede op aarde en een moment van (zelf)reflectie. Maar even géén gestrekt been onder de gordel of wat vileine draaien om de oren van sneuneuzen, wappies, complotdenkers, wokisten, Nimby’s of Tito’s.

De vrieskou is gelukkig weer voorbij, want wij kauwtjes hebben namelijk moeite met ijs. Met je snavel prikt het niet lekker. Gelukkig hangen in zo’n periode wel veel mensen extra pinda’s, pindakaaspotten en vetbollen op. Daar komen wij dan massaal op af.

Zo langzamerhand belanden we in het staartje van het jaartje. Met alle gewoontes en tradities die daar bij horen. Nauwelijks is de Sint vertrokken of de kerstsfeer dient zich aan. En de afgelopen jaren hoort ook de Top 2000 tot de vaste decembertraditie.

‘Het is vreemd maar waar, verkeer in de bebouwde kom, zorgt steeds vaker voor gevaren. Je hoeft de krant maar open te slaan en je leest het ene na het andere bericht over een aanrijding tussen auto’s onderling, een auto met een fietser, een fietser met een brommer, fietsers onderling, het lijkt wel een nieuwe plaag waar we mee te maken hebben.’

Weet u het nog? De bootvluchtelingen uit Vietnam. In de jaren 70 en 80 gevlucht voor de Vietnamese communisten.

De stenen rond de schoorsteen waarop ik graag zit, geven overdag net genoeg warmte af. Maar in de heldere nachten woelt de koude wind verbeten door het zilvergrijze dons van mijn nek.

Mijn mobiele telefoon met zijn klassieke beltoon schalt door mijn werkkamer.

Ik vlieg over een stinkende schoorsteen en plotseling stort ik onwel neer. Ik lig versuft tussen twee auto’s. Wat ik nog kan bedenken is dat dit dus de laatste Kauw zal zijn.

‘Waar zijn de tijden gebleven dat een universiteit een baken van verlichte geesten en verdraagzaamheid was?