Het overlijden was verwacht. Mevrouw was 98 jaar. Haar lichaam gaf het langzaam op. De familie had tijd om na te denken over haar uitvaart. En hield mij alvast op de hoogte over hun wensen.
“Dorien, we willen geen kist voor moeder, maar een rieten mand.” Niet zo standaard, maar echte ambacht. Met een lekker zacht schapenvacht erin want moeder moet wel zacht liggen. We willen haar terug naar huis halen, bij ons, in haar voormalige eigen huis. En we willen op een natuurlijke manier gaan koelen. Met graszoden in plaats van zo’n pruttelend koelapparaat.”

Ik ging voor ze aan de slag. Maar de familie was me telkens een stap voor.
“Dorien, we hebben al een mand gezien, en besteld, hij wordt morgen al bezorgd, goed hè?! Hij is zooo mooi. Met een schapenvacht. En we hebben zelf nog stof voor de wade.”

Ik vertel ze dat ik intussen alles in huis heb voor de natuurlijke koeling. De vloeibare rozenkwarts en rozemarijn badmelk. Alleen de graszoden moeten uit jullie tuin gespit worden zeg ik. Of ergens anders, illegaal, want de tuincentra hebben in oktober geen zoden. En jullie vloerverwarming moet uit. Toen was het even stil. “Geen verwarming? Dat wordt te koud. Dat kan niet.”
Ik deed nog een poging door hun symbolische bron van gezamenlijke warmte in te zetten en dikke truien en sokken aan te trekken. Maar nee, de graszoden bleven in de tuin. De dikke truien in de kast. En de vloerverwarming aan.

Het overlijden was een lange weg, maar de rust kwam uiteindelijk. En moeder kwam naar huis. In haar mooie rieten mand, op het schapenvacht. Zwevend op plexiglazen bokken. Weliswaar op de pruttelende koelplaat. Maar omringd door ontelbaar veel kleurige bloemen. En foto’s van vroeger. Een prachtig plaatje.
Het afscheid was thuis. Met alleen de naaste familie. Door hen zelf georganiseerd en geregisseerd. Er werd gesproken, gegeten, muziek geluisterd en gemaakt en foto’s bekeken. Een ontspannen, warme sfeer. Na afloop hebben we de wade samen gesloten en heeft de familie moeder naar het crematorium begeleid.

Eenvoud in al zijn pracht.

De mand… Die wil ik ook. Met dat schapenvacht. Ik heb het al vastgelegd in mijn uitvaartwensen. En laat het grasveld maar intact.

Monuta Veerman