De Prooi
Column: Kraantje
Gepubliceerd: 28 januari 2022
‘Wat een week. Ik hoop zo dat er eindelijk iets gaat veranderen. Dat we niet weer blij worden gemaakt met een dode mus.‘
‘Wat een verademing dat we weer naar de kroeg mogen, dat we weer een restaurant kunnen binnenlopen, dat we weer naar niet-essentiële winkels kunnen gaan zonder dat er van tevoren moet worden geklikt om erin te mogen om te “collecten”. En dan dat woord: “niet essentieel”, wie zegt dat de boekenwinkel, de parfumerie, de kledingwinkel, de hebbedingetjes-winkel niet onmisbaar zijn. Waarom is het café of het terras waar je de tijd hebt om de wezenlijke zaken van het leven te bespreken niet essentieel? Waarom zijn het museum of theater waar je verbeelding wordt geprikkeld niet essentieel? Als we als maatschappij steeds vaker hameren op mentale gezondheid, lijkt me het juist noodzakelijk dat deze voorzieningen ook als essentieel worden gezien.’
‘Dat is allemaal ook fijn nieuws, maar ik vroeg me af of er iets gaat veranderen aan de wijze waarop onze samenleving met seksuele intimidatie omgaat. De uitzending van het online-programma BOOS over seksueel grensoverschrijdend gedrag heeft voor sommigen de ogen geopend, met zeven miljoen kijkers mag dat dan ook wel. Maar voor vrouwen zelf is het de normaalste zaak van de wereld dat je je in een wereld begeeft waar je regelmatig extra op je hoede moet zijn; dat je extra alert bent als je je in je eentje in het donker op straat begeeft, dat je je auto op slot doet terwijl je rijdt zodat niet ineens iemand ongevraagd bij je binnen stapt, dat je ongewenst tegen mannelijke geslachtsdelen aankijkt in de tram, dat er een potloodventer in een verborgen hoekje staat opgesteld die zijn regenjas open trekt terwijl je langs wandelt, dat je een hijger aan de lijn krijgt, dat je in een openbaar zwembad “per ongeluk” wordt betast, dat je oplet terwijl je ‘s avonds naar huis fietst. Er is bijna geen vrouw te vinden die nooit last heeft gehad van ongewenste aanrakingen en opmerkingen. Er wordt alleen niet dagelijks aandacht aan besteed omdat je als vrouw niet zo moet zeuren. En vrouwen werken er zelf indirect aan mee, om te laten zien dat ze geen watjes zijn, laat het merendeel intimidatie over zich heen komen om er daarna maar niet te veel over na te denken, het hoort er nou eenmaal bij. Maar nu ineens is het een maatschappelijk probleem? Wat is er daadwerkelijk gebeurd na de spraakmakende uitzending? Wat is de waarheid?
Bij de John de Mol kwam het écht binnen. Hij heeft hardop zijn twijfels geuit of Marco B. wel aan kinderen zou zitten, hij kan het simpelweg niet geloven.
Ondertussen is Marco’s wassen beeld verwijderd uit Madame Tussaud en zijn de eretegels en gevelsteen bij de Gelredome afgeplakt, zijn muziek wordt door sommige radiostations niet meer gedraaid.
Ali B geeft als alibi dat de intimiteiten met wederzijdse goedkeuring plaats hadden. Hij heeft (volgens zijn management) een pauze ingelast om op zijn gezin te focussen.
De regisseur die werd genoemd in het programma, herkent zich niet in het geschetste beeld, hij vindt zichzelf gewoon heel amicaal.
En de bandleider, de muzikant die jarenlang moest doorgaan als de trouwe metgezel van de ultieme powervrouw van Nederland, de vrouw die een media icoon is en het boegbeeld is van haar eigen tijdschrift, Linda. Die bandleider blijkt te lijden aan een seksverslaving. Hij is aan het afkicken in het buitenland.’
‘Dat zijn toch wel stappen in de goede richting. Het zou trouwens een hele vooruitgang zijn als er voor gewone vrouwen nu ook iets verandert. Dat het gevoel zelf medeverantwoordelijk te zijn voor het seksueel grensoverschrijdend gedrag van de dader verdwijnt.‘
‘Er is nog een hele lange weg te gaan. Weet je wie de afkickkliniek van de bandleider betaalt? Zijn ex-vriendin, Linda.’
Deel
