De maakbare mens
Column: Kauw
Gepubliceerd: 28 augustus 2020
Zittend op een scherm bij Lady Papa kon ik als notoire luistervink het gesprek opvangen van twee stellen. Ik vermoed vakantiegangers die, zo te zien, een heerlijke lunch nuttigden. Het was een verwarrend gesprek en regelmatig hoorde ik het woord transgenders. “Juist in die periode verandert hun lichaam in wat zij niet willen, dat maakt het heel verwarrend”, verduidelijkte een van hen. “Ik vind het feit dat je van geslacht kan veranderen sowieso heel verwarrend!” gaf de vrouw met halsketting aan.
“Ja Thea, door mijn beroep als arts krijg ik steeds vaker te maken met jongeren met dit dilemma. Hoe moet het zijn om het gevoel te hebben in een verkeerd lichaam te leven?” “Tja, ik denk dat je niet graag in de spiegel kijkt en weinig zelfvertrouwen hebt”, snoof zij.
De andere man nam een hap van zijn salade en sprak met volle mond, “nou lieve schat, een paar doosjes testosteron en wij kunnen als homostel verder, lijkt mij wel gaaf!” Even serieus Karel, onder de jeugd bestaat er op dit moment een enorme wachtlijst. Allemaal jonge mensen die ongelukkig zijn en hun lichaam zien veranderen in dat wat zij niet willen.”
Thea keek in het rond en sprak daarna zacht. “Ik heb daarover een documentaire gezien, het ging over Freddy, een jongensachtig meisje. Zij werd een Hij en de film ging over zijn transgender zijn, zijn homofilie en zijn kinderwens! En weet je hoe dat afliep? Hij baarde zijn zoon en werd zijn vader”. Allen waren er even stil van. Ik begreep al lang niet meer waar dit over ging. “Nou Thea, je had zeker een glaasje teveel gedronken, dat je daar naar keek!”
Maar Karel – de arts – reageerde serieus. “Ja, dat is een moedige en onbekende weg. Onlangs is in Nijmegen de eerste transgenderkliniek voor kinderen en jongeren geopend. Dus we gaan dit in de toekomst vaker zien.”
Ik ben in verwarde toestand weggevlogen, waar kon ik dit verhaal kwijt? Ah, in de Flessenpost natuurlijk!
Deel
