Constipatie…
Column: JoMo
Gepubliceerd: 19 februari 2021
Scheve huizen, nauwe steegjes, hobbelige straten van uitgesleten bikkels. Winkeltjes met vergeelde gordijnen, krakende jalouziedeurtjes en de was met een geïmproviseerd droogrekje aan een gammel balkon op tweehoog. We kuieren door een willekeurig Frans of Italiaans dorp op weg naar de lokale markt met een keur aan fraai uitgedoste kramen.
De boeren uit de directe omgeving bieden hun kakelverse tomaten, olijven, artisjokken, kappertjes en paprika’s aan in alle kleuren en vormen. Op een terrasje van twee tafeltjes en een paar tuinstoeltjes op de stoep voor het café nemen we een geurende koffie met een knapperig broodje. Waarom vinden we dit zo leuk? Het heeft iets chaotisch, maar ademt een o zo gezellige en onbekommerde sfeer. Mensen nemen de tijd voor elkaar. Wachten tot je aan de beurt bent, is geen probleem. Er valt genoeg te zien en te beleven.
Strak staan de eengezinswoningen in het gelid, de tuintjes keurig aangeharkt, de schuttingen komen allemaal van de Gamma. Om de vijftig meter staat een lantaarnpaal en ligt er een putje voor de brandkraan. De bomen zijn keurig gesnoeid en voorzien van een betonnen boomrand en een buisje om extra water te kunnen toevoegen. De grijze standaard stoeptegel heeft precies de juiste maat en stroefheid. De winkels zijn hygiënischer dan menig ziekenhuis en alle verlangde keurmerken, diploma’s en prijslijsten hangen opzichtig en uitgelijnd aan de brandschone muren. Nederland is tot in de puntjes georganiseerd.
Wij beleven daar kennelijk veel plezier aan. Voor alles wat je kunt bedenken, is wel een vereniging, stichting, bond, unie of partij. Dat leidt weer tot eindeloos gepolder, waar de niet-gehoorden onmiddellijk een afsplitsing organiseren van een bestaande partij en zo spat de bel uiteen in nieuwe splinters en satellieten.
Inmiddels is ons land overgeorganiseerd. Dat zie je aan de toeslagenaffaire en de vaccinatiestrategie van de regering. De linkerhand weet niet meer wat de rechterhand doet. Laat staan dat het hoofd het nog snapt om van het hart maar te zwijgen. Maatschappelijke constipatie. Je kunt kermen en drukken wat je wil, maar tot een volwassen keutel leidt het niet. De lockdown duwt ons nog verder in het gelid en we zijn overgeleverd aan een beperkt aantal wijze mannen en vrouwen, die daarvoor doorgeleerd hebben. Wat wordt de olijfolie, pruimensap of thee van paardenbloemen, waarmee we de verstoppingen kunnen oplossen?
Mogelijk wordt het virus zelf ons laxeermiddel. Misschien beginnen we te snappen dat we vervreemden van al die complexe systemen? Het volgende project staat al op stapel: de nieuwe omgevingswet. Die begrijpt niemand meer en de benodigde automatisering zal eindigen in een moeras. Waarom dan niet stoppen? Er is al te veel in geïnvesteerd, gezichtsverlies, we zijn er bijna, en meer van dat soort argumenten. Het is inderdaad makkelijker verder te spitten in een eenmaal gegraven put, dan je kop boven de grond te steken en te kijken of je wel op de goede plek aan het graven bent. Oké, eigen schuld; constipatie. We zien dat ook met onze BUCH; het werkt gewoon niet.
Wie durft er, tegen de stroom in, de herverzelfstandiging van gemeente Bergen in zijn verkiezingsprogramma op te nemen? En als we al een partner willen, kiezen we die zelf wel uit. Dat wordt pas een parel van een keutel.
JoMo
Deel
