Wie zoet is krijgt lekkers, dat heb ik geweten. Overal rond de kerk lagen de pepernotenkruimels tussen de straatsteentjes.

Een centrumrechtse coalitie kan met gemak de steun van de Bergense kiezers krijgen.

‘Tussen al het leed in de wereld is het toch nog feest.’ ‘Oh ja?’ ‘Jazeker, over een week is het zover, het feest van de democratie, verkiezingsdag, 22 november.’

Een van de mooiste begrippen in de muziek vind ik het verschijnsel ‘blood harmonies’.

Het is waar, er is al weken slechts anderhalve paardenkop op de terrassen te vinden. De diehards uitgezonderd, die zitten daar met een primitief instinct te genieten van de regen.

'Uit het nieuws blijkt dat we in een van de duurzaamste en groenste gemeenten van het land wonen, aldus een van de grote energie leveranciers.’

Voer voor deze column is meestal goed te vinden. De onderwerpen dienen zich vaak gemakkelijk aan. Scheelt natuurlijk wel dat de opdracht is: hou het lokaal. Of in ieder geval, kijk of er een lokale relatie is.

Zeker één keer per jaar loop ik het op. Een gesprek met een BOA. Een spontaan en onaangekondigd overleg waarvan de einduitkomst al vooraf volledig vaststaat.

Met een zeiknat verenkleed bedenk ik wat ik de mensen nu weer eens op de mouw ga spelden.

‘Durf jij nog naar het nieuws te kijken? Ik niet meer, bij de gedachte alleen al krijg ik een acute herfstdepressie.

Ik schrijf deze column vanuit de glooiende heuvels van zuidwest-Engeland. Een week lang ben ik ondergedompeld in een zogeheten ‘songwriting retreat’ met liedjesschrijvers uit alle windstreken.

Maar even stilstaan bij een stukje wereldgeschiedenis…

Wij zijn ook vrije vogels als het om onze behoefte gaat. We produceren een flats, desnoods op iemands hoofd. Dat ligt bij mensen toch heel anders, ik hoor wel eens laat in de avond wat gekletter tegen het Ruïnemuurtje.

‘Zelfs met een demissionaire regering is het niet rustig aan het politieke front. Deze week werd een demissionaire minister milieupaus van de EU en moest een nieuwe politieke partij weer van een kopstuk afscheid nemen.’

Ik heb in m’n leven zelden een rechtbank van binnen gezien. Nooit een verlopen verkeersboete gehad, een belastingdingetje of burenconflict. In ieder geval nooit ernstig genoeg om ermee in een beklaagdenbankje te komen.

Terwijl ik mijn ‘tweewekelijkse’ voor ons Flesje schrijf, ben ik vol verwachting of gemeenteraadslid Michel Heusy [Partij Ons Dorp] zijn zin krijgt om een nieuwe dimensie toe te voegen aan het fenomeen ‘kakdorp’.

Het is stil in de lucht zonder het gieren van de zwaluw. Zij zijn alweer een maand geleden teruggevlogen naar Midden-Afrika.

‘Sinds kort begrijp ik dat ik veel te hard geoordeeld heb over het mannelijke deel van de samenleving. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat de gemiddelde man minstens negentien keer per dag aan seks denkt.

Al meer dan 30 jaar verdien ik mijn brood met teksten maken. Ik heb mensen investeringen aangesmeerd, handleidingen geschreven voor dermatologisch getest glijmiddel, interviews gedaan...

Om wat haatmails en gejank van mijn woke wappies te voorkomen, zal ik alvast duiden hoe het zit. Ik ben lid van de Partij voor de Dieren.

Wij kauwen zijn echt een toeristische attractie, met na enige toenaderingspogingen, een kruimel van dit of dat als cadeau.

‘Wat zie je er uitgerust uit, je vakantie heeft je vast goed gedaan, je blaakt van gezondheid.'

Beroepsmatig muziek maken is geen vetpot.

Ik heb een week bij tante Ka gelogeerd in Zandvoort. Inderdaad, net in die week. Ik zat eerste rang op zo’n hijskraan. Ik had er een prachtig uitzicht op zee, duin en racerij. Ja, van zoveel spektakel wankelde ik allicht. 

September 2014. Het zou haar droomvakantie worden. Weekje zeilen in Griekenland op de boot van goede vrienden en aansluitend nog een dag of wat chillen in een huis met zwembad ergens aan de kust van Corfu.

Toen de Zweedse songwriter en producer Max Martin tijdens de Grammy Awards werd bedolven onder de prestigieuze prijzen, had hij een opvallend dankwoordje klaar. Max, die inmiddels net zoveel nummer-1 hits heeft gescoord als The Beatles, kwam niet met de standaard bedankjes aan platenlabels, collega’s en familie.

Kent u dat verhaal van die Vierde Wethouder die niet mocht worden benoemd? Wij van Follow The Gossip wel! Afgelopen maanden heeft een redactieteam van ons Flesje wat onderzoek gedaan en hebben we de Vierde Wethouder getraceerd.

Het is in ons toeristendorp weer levendig druk. De gasten komen af op het mooie lieflijke dorp met al zijn groen. Favoriet is het fietsen in de prachtige natuur: bossen, polder, duinen en zee.

In een band zitten is een zeldzaam fenomeen. Als je het al ergens mee kunt vergelijken, doet het denken aan de onbreekbare banden die oorlogsveteranen en ex-militairen hebben met hun kameraden in het legeronderdeel van ooit.

Mag ik jou wat vragen? Ik weet wel dat jij in de stromende regen je tuin winterklaar aan het maken bent en ik als een godin in Marbella moet oppassen dat ik niet verbrand of teveel tapas naar binnen werk, maar ik ben iets kwijt en misschien weet jij het te vinden.  

Tja, de vraag stellen is in dit geval de vraag toelichten. Wat is een zevenvinker? Nou, een zevenvinker is volgens mijn vriend, boekjesschrijver, journalist, antropoloog  en Arabist Joris Luyendijk (51) het volgende wezen [lees: homo sapiens] op twee benen:

Het is bijna de honderdste keer dat deze kauw over haar belevenissen vertelt in de Flessenpost. Paparazzi zitten overal en zo stond er ineens een journalist van de Story met een stuk brood voor mijn snavel. Maar ik liet mij niet verleiden.

'Zouden al die doemdenkers toch gelijk krijgen, is het einde van de wereld nabij?’