Beste Jonnie, Deel 3
Cuno’s wijnen
Gepubliceerd: 11 februari 2022
Wijnexpert Cuno van ’t Hoff schrijft over zijn favoriete wijnen en is mede bekend als auteur van zijn wijncolumns in onder andere Playboy en het Financieele Dagblad. En nu dus ook in de Flessenpost. Daarnaast koopt en verkoopt hij exclusieve wijnen die zeer schaars zijn. Kijk op www.cunovanthoff.nl
Daarnaast correspondeerde Cuno met chefkok Jonnie Boer van het vermaarde driesterren restaurant De Librije in Zwolle. Uit het archief: Deel 3.
Beste Jonnie,
Kaviaar, voor de leek is het niet meer dan een potsierlijk kwakje snotballetjes. Dat je met een welhaast gruizige blik in je ogen van de gebalde vuist moet aflikken, wat in hun ogen ook nog eens een ijzingwekkende barst in je creditcard veroorzaakt. Ha! Dat denken ze. Gelukkig, wij weten beter.
Erotiserende zeebesjes
Die daad namelijk, met name het van de hand peuzelen. Vermits uitgevoerd door ravissant prinsessenspul, het heeft iets erotiserends. Het notige, romige en frisziltige sap dat subtiel over haar tong vloeit, nadat ze zo’n zwart fluwelen zeebesje, op de punt van haar tong, zachtjes tegen het gehemelte aandrukt waarna het kirrend uiteenspat. Puur, of beter nog. Op een blini, de Russische poffer, maar dan vervaardigd van het beestachtig lekkere boekweitmeel. Met crème fraîche. Geen uitjes Jon, ook geen augurkjes, of andere absurdistische opleukers.
Maar ja, het blijven onbevruchte visseneitjes, van de wilde Beluga-, Osciëtra- of Sevrugasteur. Niks erotisch aan. Hardwerkende beestjes, die met hun volle eitjesbuik tegen de stroom in zich het apelazarus borstcrawlen, teneinde hun vruchtbaarheid bovenaan de rivier te lozen. Wat wij ze, voor ons persoonlijk gerief, voortijds onmogelijk maken. Want het is zo godvergeten lekker. Ja, dat is het.
Sferische balletjes: de overtreffende imitatie
En onder meer daarom raakte ik laatst zo monter gestemd, toen ik in je Zwolse eetschuur vette nepkaviaar voorgeschoteld kreeg. Of zoals jij ze dan natuurlijk weer, “sferische balletjes” noemt. Welk een waanzinnige smaakexplosies overdonderden mijn tong. Niet alleen gevuld met het ziltige sap, vaak moleculair gemaakt van textura’s en visbouillon, maar juist al die andere bizarre combinaties die je in je laboratorium bereidt. Spattend van genot overtreffen ze iedere verwachting, en zetten je volledig op het verkeerde been.
Ferran Adria’s klokkenspel
Soms vind ik het zelfs beter dan de échte kaviaar. Heel soms, als ik niet de topkwaliteit kan krijgen, die jij ook hebt. En dat is eerlijkheidshalve niet vanwege het feit dat die wilde steur zo schaars aan het raken is. Zo ben ik dan ook weer. Ook de misplaatste substituten. Gewonnen uit haring die je vaak op menukaarten aantreft, van mij mogen ze het thuislaten. Het zijn juist die imitaties die jij en je alchemisten-vriendjes steeds vaker tot in de bijna-perfectie op tafel zetten. Kokos in inktvis, vertelde je me. Het was je eerste keer, bij het Spaanse El Bulli, en nooit meer geëvenaard, sindsdien. Ik geloof er niets van. Ik ken Ferrans klokkenspel niet, maar ik weet dat jouw sferische balletjes mij volledig hebben overtuigd.
Het enige wat aan al dat moois nog ontbreekt, is dat erotiserende wat de echte kaviaar wel heeft. De idee dat het een afrodisiacum-achtige werking heeft. Ja, datgene, waar wij wellustige mannen met graagte zoveel munten voor op tafel leggen. Doe maar de échte Jon, en oké, heel af en toe dan wat bijna-echts, met lekkere gekke smaakjes. Om ons vanachter je fornuis heimelijk in de maling te nemen.
Cheers!
Cuno
Deel
