Toen ik op 11 september 2001 om ongeveer 15.15 uur in de auto naar huis reed, klikte ik de autoradio aan. Ik hoorde een mevrouw zeggen (ik citeer) ‘… dat er allemaal papieren uit de ramen van het gebouw woeien.’ En ik wist nog van niks, alleen de stellige zekerheid: hier is iets heel verschrikkelijks aan de gang was. Dat klopte. Dit als antwoord op de vraag: weet je nog waar je was toen het World Trade Centre in New York werd aangevallen. Ja, 9/11 in de auto, op weg naar huis, om 15.15 uur.

Thuisgekomen stond de tv al aan, want mijn vrouw was door een van de kinderen gealarmeerd. We zagen live de papieren uit het gebouw waaien, de paniek in de straten, de gillende brandweer- en politiewagens, de brand en de rook, en even later zegen de twee torens een na een in elkaar. Gefascineerd keken we in de uren daarna naar de grootste en de meest geraffineerde aanslag op het centrum van de wereld.

Soms denk ik aan dat moment terug. En vreemd, hoe erg het ook was, het roept geen emotie meer bij me op, althans niet de rillingen van toen. Weten, dat doe ik nog wel, rillen niet meer. Tot laatst.

Samen met mijn vrouw bezochten we Museum Kranenburgh voor de expositie van het werk van Jeroen Henneman. Wat een geweldige kunstenaar is dat. Creatief, geestig, technisch begaafd, onverwacht. Vooral dat laatste. Op een van de sokkels stond HET. Het gebouw met de uitwaaiende papieren, het erge, waar de verslaggeefster op 9/11 2001 om 15.15 uur verslag van deed.

Hoe kan ik het kunstwerk omschrijven? Dat gaat ik niet. Als ik zeg dat het bestaat uit gelast ijzerdraad, als ik zeg dat het een gebouw voorstelt waar papieren uitwaaien, doe ik Jeroen Henneman tekort. Misschien gaat hij akkoord met deze omschrijving: toen ik voor zijn kunstwerk stond in Museum Kranenburgh, zat ik weer even in de auto en luisterde naar de radio.

Jeroen Henneman, tot en met 10 april 2023.

Dick de Scally