Al een paar keer eerder heb ik een begin gemaakt om over Piet, Joke en de kinderen te schrijven, maar steeds stelde ik het uit. Waarom in hemelsnaam? Misschien omdat daar zoveel gebeurd is en zoveel mooie en grappige verhalen te schrijven zijn over dat gekke, beetje weggemoffelde restaurantje, waar ik kind aan huis was? En toen Piet veel te jong overleed, terwijl ik in het Astmacentrum zat, heb ik zo hard en veel gehuild dat ik, tegen alle regels in, een paar dagen naar huis mocht en ook nu voel ik een traantje opkomen. Maar laat ik een eerste poging wagen en bij het begin beginnen, later zullen er nog veel meer wilde verhalen volgen.

Op jonge leeftijd werd ik lid van de schaakclub. Via Sjaak Pielaet, de grote broer van mijn vriend en klasgenoot Kick, was ik daar beland. In het begin was het een uurtje met wat jongeren, die les kregen van het echtpaar Vels; vanaf mijn vijftiende werd ik volwaardig lid en werd er op de donderdagavond bij Piet Vermeulen aan de Breelaan gespeeld. Op die leeftijd was het nog snel naar huis na het schaken en het kwam wel eens voor dat ik een partij met goede kansen opgaf omdat ik allang thuis had moeten zijn. In die tijd had ik nog niet bedacht dat Piet ook een goede uitgaansgelegenheid kon zijn. Maar naarmate ik ouder werd, bleef ik vaker hangen en merkte dat we goed met elkaar op konden schieten. Zo vanaf mijn negentiende, toen ik in Bergen in het Zeepaardje ging werken en vaak niet zo’n zin had in school, kwam ik er ook overdag. En steeds meer en meer en er volgden ook steeds vaker en vaker mensen die er overdag neerstreken voor de gezelligheid en spelletjes doen.

Piet had net als ik een voorkeur voor spelletjes en stripboeken, maar toen had ik nog geen flauw idee over hoeveel hij wel niet beschikte. In die periode bouwde hij een boekenkast rondom in de achterzaal. Het bleek dat Piet niet alleen alle spelletjes had die er toen bestonden, maar praktisch ook alle complete stripboekenseries uit die tijd. Met mijn vriend van de lagere school Michel Derksen stonden we vaak ’s ochtends vroeg voor de opening aan de deur te rammelen. Piet en Joke lieten ons dan binnen en we hielpen even met opruimen, of we brachten Koen, Monique of Susanne even naar school. Om daarna Piet uit te dagen voor een spelletje en dat deed hij maar wat graag. ‘s Zomers werd de familie Vermeulen geholpen door drie meisjes, Jolanda Schouten, Monique van wie ik de achternaam niet meer weet en Astrid Winder, allemaal mooie meisjes en ik was verliefd op alle drie, maar helaas!!

Daarnaast werkte Michel er als bijbaantje in de keuken en speelde hij bij de damclub en frequenteerden we elkaars clubavonden in de donkere herfst en wintermaanden. En Michel was nooit te beroerd om even in de keuken te gaan staan tijdens zijn damwedstrijd, om even een aantal porties bitterballen of andere hapjes te maken voor alle spelers en gasten. Niemand van de club had daar bezwaar tegen, tenslotte had iedereen wel trek in een bitterbal en men zette uit eerlijkheid de tijdklok stil, zodat Michel ongehinderd even in de keuken aan de gang kon.

Behalve Frankie K. Deze wat oudere jongen verbleef in Wittenburg en het was hem gewoon niet duidelijk te maken waarom de klok even stopgezet moest worden. Maar daar had Piet een oplossing voor. Hij liep naar de gokkast, gooide er wat geld in en drukte tot hij een klein prijsje had en de lichtjes voor de verdubbelaar gingen knipperen. Liep vervolgens weer achter de bar en het lokaas was gezet.

Lang duurde het niet of de knipperende lichtjes werden Frankie teveel en hij kon de drang niet meer weerstaan om naar de gokkast te komen om begeesterd opgeslokt te worden door zoveel lichtjes. Michel kon nu ongehinderd naar de keuken en Frankie’s tijd verliep. Als Michel klaar was, dan drukte Piet op de gokknop, de lichtjes verdwenen en Frankie ging weer dammen.

Op een gegeven moment toen het al drukker en drukker werd bij Piet en Joke en er ook op de clubavonden door een select groepje aan de bar spelletjes gespeeld werden, had iemand bedacht dat het wel leuk was om een paar bitterballen met sambal te vullen (ik noem geen namen haha).
Piet kon het grapje wel waarderen en we maakten afspraken welke route hij zou lopen en dan gokten we erop wie de eerste sambalbal kreeg en wie de tweede. Ik schaam me een beetje om te zeggen dat het heel komisch was om al die serieus nadenkende mensen hun spel te zien onderbreken om een bitterbal te graaien en dan de koppen te zien als het prijs was.

Pieter van Dijk