Een week geleden zat ik met twee hele dierbare vriendinnen Monique en Yaël. Een paar keer per jaar komen we bij elkaar en genieten we van onze oude vriendschap en de vele onderwerpen die er moeiteloos over tafel rollen. Beide dames hebben aardig wat boeken geschreven en saai is het nooit. Normaal schrijf ik eigenlijk niet over mijn liefdes. (Soms wel over grappige escapades met onbekenden, maar dat mag.)

Simpelweg omdat ik zelf wel een heel warm gevoel heb bij bijna alle vriendinnen van vroeger, maar zo netjes was ik niet toentertijd en je weet nooit of je dan iemand onbedoeld pijn doet, of in een lastig parket brengt? Die avond kregen we het ook over mijn stukjes in Flessenpost en volkomen onverwachts zei Yaël een beetje plagend en quasi verontwaardigd. “Ik lees je stukjes graag, maar elke keer zit ik te wachten tot je eindelijk eens over mij schrijft, maar Nee hoor?” Stomverbaasd, keek ik haar aan en een beetje verlegen was mijn antwoord. “Dat durf ik niet zo goed, zo netjes heb ik je niet behandeld, toen!” “Ach man dat is al zo lang geleden, dat heb ik je echt al vergeven.” “Meen je dat echt, dat ik over ons mag schrijven? Vroeg ik nog maar eens voor de zekerheid, terwijl ik natuurlijk ook dat vergeven bedoelde… “Ik schaam me er niet voor hoor.” Nou bij deze mag ik jullie vertellen over een heel bijzonder meisje.

Het was 1984
In die periode ging ik veel om met olieboy Stu. Hij was een Canadees en bevriend met Clive, ook een Canadees die werkzaam was in het directional drilling team van mijn dierbare vriend Mike Chambers. Waar Clive de rust zelve was, daar was Stu nogal een rouwdouwer. Hij had op topniveau Rodeo gereden en dat zijn echte mannetjesputters. Op een zomerse nacht zaten we na het werk in de Tav, toen iemand vanuit de Club/Rainbow (Frank Lek, of Arjen Mak?) even langs wipte, met hotnews, dat er een complete schoolklas met meisjes uit Leiden binnen zat en of we ook even langs kwamen? Het waren er namelijk teveel…(Altijd nuttig de dorps tamtam en daar heb je vrienden voor)
Natuurlijk kwamen we even langs en inderdaad zat er een grote groep scholieren die hun examen achter de rug hadden en in Schoorl kampeerden met hun jaargang.

Na even rondkijken, viel mijn oog direct op een wat langer meisje, die als ze lachte, de allerliefste kuiltjes in haar wangen had. Ik knoopte een gesprek met haar groepje aan en haar spontaniteit, onbevangenheid en bravoure, deed mijn hart absoluut sneller kloppen. Eerst wat concurrentie van Kick pareren en toen kon het aftasten beginnen. De tijd vloog voorbij en het was al volledig licht, toen iedereen eruit geknikkerd werd. Yaël en ik besloten naar het strand te gaan, Stu bood aan om ons te rijden. Heel Lief, maar veel gezelschap had hij daar niet aan ons, we gingen volledig op in elkaar leren kennen en kletsten honderduit. Toen Stu er genoeg van had en weg wilde, namen we innig afscheid, met de belofte om die avond weer af te spreken. We brachten Yaël naar de camping en ik ging slapen, maar daar kwam weinig van, ik lag nog uren na te genieten van deze bijzondere ontmoeting. En toen werd het heel slecht weer, ’s avonds verschenen Yaël met haar vriendin en tentgenoot, als twee verzopen katjes aan de bar. Natuurlijk zag ik mijn kans schoon en bood direct aan, dat ze bij mij hun bivak konden opslaan. Ik woonde bij Cor de Bree, waar ik een kamer huurde. En toen werden we verliefd en kregen verkering.

Yaël woonde in Leiderdorp en ze was groot fan van U2 Ondanks haar jonge leeftijd, was ze heel duidelijk in wat ze wilde worden ‘Journalist’ en die roeping heeft ze ook volbracht. Na de school voor Journalistiek, werd ze eerst correspondent in Joegoslavië, tijdens de oorlog die iedereen in Europa verbijsterde. Toen ze mij uitnodigde om bij haar langs te komen, tijdens Leidens ontzet, reed ik in mijn oranje oude auto erheen. Mijn buitenspiegel begaf het regelmatig en ik had hem maar zo gedraaid om als asbak te gebruiken. Zelf vond ik dat wel grappig, de agent van de verkeerspolitie in zijn Porsche, echter helemaal niet toen hij mij aanhield en het leverde me een fikse boete op. Bij haar ouders aangekomen, werd ik door haar moeder hartelijk ontvangen. Haar vader die een hoge officier bij de marine was, zag dat heel anders. Wie was dat sujet die achter zijn dochter aan zat? Bloednerveus, probeerde ik onder zijn vorsende blikken vandaan te komen, maar no chance! Met de moed der wanhoop, begon ik maar over mijn familie, waarvan een aantal ook een marine verleden hadden. Schamper vroeg de kolonel “Oh ja als wat dan?” Gelijk zag ik mijn kans. Nou mijn overgrootvader was commandeur bij de onderzeebootdienst en is na zijn pensionering, schout bij nacht titulair geworden. Dat klonk toch als een klok, vond ik zelf en ja hoor, daar was de aandacht van de kolonel.

Gelijk kwam hij met een oud marine boek en vroeg hoe overgrootpa heette? Ik noemde zijn naam, maar de beste man stond niet in het grote boek van Sinterklaas??? Wat een afgang, ik voelde dat ik gelijk gedegradeerd was tot fantast en leugenaar en het klamme zweet stond op mijn voorhoofd. (Boek was van Den Helder en vroeger zat de onderzeebootdienst in Hellevoetsluis) In een noodpoging de boel te redden, noemde ik nog twee neven, waarvan ik bij god niet wist, wat voor rang of functie ze hadden gehad? Bij de tweede was het raak en zoals wel vaker blijkt, is het maar een kleine wereld. “Oh meen je het? Dat was mijn commandant voor een periode.” Ik huppelde bijna van geluk en was geslaagd voor het examen. Later bleek mijn mams nog een keer naar een Marine bal te zijn geweest op uitnodiging van een officier, annex vriend des huizes. Ik had een foto mee gejat uit haar plakboek, waar ze samen opstonden en laat dat nou zijn ‘slapie’ zijn geweest. Ik zat geramd!

Die nacht sliep ik als een nette jongen in de logeerkamer. Toen de volgende ochtend het Leidens ontzet feest begon, ging de familie naar de stad om de parade te kijken en hadden wij het rijk alleen! Ik ga zeker niet in details, maar plots verscheen er een gezicht voor het raam op de eerste verdieping. Dat was flink schrikken. Welke glazenwasser werkt er nou ook op een lokale feestdag? Om de eer van mijn liefje te redden, stond ik op en liep in mijn blootje naar het raam om pal voor zijn ogen gedecideerd de gordijnen dicht te doen. We moesten er samen hard om lachen. Terug in Bergen, werd ik door IJsbrand direct gepakt, met een vette glimlach zette hij speciaal voor mij ‘Cleaning Windows, van Van Morsson op en elke keer dat Yaël naar Bergen kwam, wreef hij het ons nog even in. Zelf had hij verkering met Monique en die kon het direct goed vinden met Yaël en zo werd de vriendschap geboren. Toch was het niet U2 en ook niet Van Morrison, wat ons speciale liedje was. In dat jaar lanceerde Don Henley, zijn succes album “Building the perfect Beast” En het werd Boys of Summer.
Nu ik mijn schrijfsel overlees, zal het misschien voor de lezers wat oninteressant zijn. Maar dat moeten jullie me deze keer maar vergeven.

Voor mij was het een geweldige fijne ervaring met een meisje waar ik trots op ben en die elke ode aan haar waard is. Hoe de liefde afgelopen is? Ach, soms ben ik gewoon een stommerd!