‘Sinds kort begrijp ik dat ik veel te hard geoordeeld heb over het mannelijke deel van de samenleving. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat de gemiddelde man minstens negentien keer per dag aan seks denkt.

Al meer dan 30 jaar verdien ik mijn brood met teksten maken. Ik heb mensen investeringen aangesmeerd, handleidingen geschreven voor dermatologisch getest glijmiddel, interviews gedaan...

Om wat haatmails en gejank van mijn woke wappies te voorkomen, zal ik alvast duiden hoe het zit. Ik ben lid van de Partij voor de Dieren.

Wij kauwen zijn echt een toeristische attractie, met na enige toenaderingspogingen, een kruimel van dit of dat als cadeau.

‘Wat zie je er uitgerust uit, je vakantie heeft je vast goed gedaan, je blaakt van gezondheid.'

Beroepsmatig muziek maken is geen vetpot.

Ik heb een week bij tante Ka gelogeerd in Zandvoort. Inderdaad, net in die week. Ik zat eerste rang op zo’n hijskraan. Ik had er een prachtig uitzicht op zee, duin en racerij. Ja, van zoveel spektakel wankelde ik allicht. 

September 2014. Het zou haar droomvakantie worden. Weekje zeilen in Griekenland op de boot van goede vrienden en aansluitend nog een dag of wat chillen in een huis met zwembad ergens aan de kust van Corfu.

Toen de Zweedse songwriter en producer Max Martin tijdens de Grammy Awards werd bedolven onder de prestigieuze prijzen, had hij een opvallend dankwoordje klaar. Max, die inmiddels net zoveel nummer-1 hits heeft gescoord als The Beatles, kwam niet met de standaard bedankjes aan platenlabels, collega’s en familie.

Kent u dat verhaal van die Vierde Wethouder die niet mocht worden benoemd? Wij van Follow The Gossip wel! Afgelopen maanden heeft een redactieteam van ons Flesje wat onderzoek gedaan en hebben we de Vierde Wethouder getraceerd.

Het is in ons toeristendorp weer levendig druk. De gasten komen af op het mooie lieflijke dorp met al zijn groen. Favoriet is het fietsen in de prachtige natuur: bossen, polder, duinen en zee.

In een band zitten is een zeldzaam fenomeen. Als je het al ergens mee kunt vergelijken, doet het denken aan de onbreekbare banden die oorlogsveteranen en ex-militairen hebben met hun kameraden in het legeronderdeel van ooit.

Mag ik jou wat vragen? Ik weet wel dat jij in de stromende regen je tuin winterklaar aan het maken bent en ik als een godin in Marbella moet oppassen dat ik niet verbrand of teveel tapas naar binnen werk, maar ik ben iets kwijt en misschien weet jij het te vinden.  

Tja, de vraag stellen is in dit geval de vraag toelichten. Wat is een zevenvinker? Nou, een zevenvinker is volgens mijn vriend, boekjesschrijver, journalist, antropoloog  en Arabist Joris Luyendijk (51) het volgende wezen [lees: homo sapiens] op twee benen:

Het is bijna de honderdste keer dat deze kauw over haar belevenissen vertelt in de Flessenpost. Paparazzi zitten overal en zo stond er ineens een journalist van de Story met een stuk brood voor mijn snavel. Maar ik liet mij niet verleiden.

'Zouden al die doemdenkers toch gelijk krijgen, is het einde van de wereld nabij?’ 

In mijn omgeving hoor ik steeds meer bevriende vrouwen (en vrouwen van vrienden) met elkaar de beproevingen delen van de overgang. Echt, daar zal ik nooit ofte nimmer slappe mannengrapjes over maken.

Ik heb een ‘flatje’ gehuurd. Een penthouse om precies te zijn. We huren in de middelste woontoren en op de bovenste verdieping.

“Zie je, hoe die kauw druk bezig is met het voeren van haar jong. Die kleine opdonders laten zich wel horen hè, het zijn net pubers.” 

‘Wat zie jij er uitgerust uit, en dat terwijl de vakantie nog niet eens begonnen is. Wat is je geheim?’

Muzikant zijn is een merkwaardig vak. Vaardigheid in het bespelen van een instrument is slechts een klein deel van wat ervoor nodig is.

Tijdens de vakantie van ons Flesje ben ik gebeld door een bekende uitgever uit Amsterdam. De vrouw aan de andere kant van de verbinding wilde met mij een afspraak maken.

Droogte, drukte en storm. Een maand lang waren de goten uitgedroogd, waar moesten wij drinken? Ondertussen nam de drukte toe, volle terrassen en rijen bij de snackbar.

‘Als je de krant de laatste dagen openslaat, lees ik alleen maar ellende. Russische bommen die doelbewust op een restaurant worden afgevuurd, rookwolken van Canadese bosbranden die naar ons toe waaien en in een maand zoveel CO2 uitstoten als Nederland in een jaar uitstoot.

Iedereen die één of beide ouders heeft verloren, zal dit bekend voorkomen. In de nasleep van afscheid en uitvaart dient zich het moment aan van opruimen en uitruimen.

Er kwam bij de buren net een kuiken uit het ei, en hop daar waaide het door die rottige noordenwind zo uit het nest. Daarna hoorde ik een meeuw afgrijselijk krijsen en zag in een oogwenk een reiger met haar jong wegvliegen.

Ik vind het wel wat..! Het instellen van een burgerberaad voor lastige (toekomstige) kwesties in ons dorp. Afgelopen maandag was er een reportage bij NPO 2 over dit fenomeen.

Het lijkt me toch wel intens vermoeiend, een leven als BN’er. Dat je op enigerlei wijze weet op te vallen in de grijze massa en met je kop boven het maaiveld uitsteekt en je je een ster mag wanen.

Wat een kracht en betekenis kan muziek toch hebben. Ik ondervond het des te meer tijdens de uitvaart van mijn vader, vorige week.

Reputatie komt te voet en gaat te paard…

Aan de onderkant van het ruïnemuurtje groeien flinke plukken gras.

'Ben je ook zo lekker aan het wippen voor een betere wereld de laatste tijd?’ ‘Dat er iets aan de vergrijzing moet gebeuren snap ik, maar denk je nou echt dat meer kinderen het milieu gaat helpen?’

Soms denk ik nog weleens met weemoed terug aan de tijd dat ik (16) in Bergen krantenjongen was bij De Telegraaf. Dirk Schekkerman van de Oosterweg bracht elke morgen in zijn oude Mercedes omstreeks 06:00 uur een dikke stapel Telegrafen, een tiental Volkskranten en een handje vol exemplaren van het  Nieuws van de Dag bij ons thuis.